دیوان شعر امام خمینی
باده
- ماه رمضان شد می و میخانه بر اُفتاد
- عشق و، طرب و، باده، به وقت سحر اُفتاد[1]
- افطار به می کرد برم پیر خرابات
- گفتم که تو را روزه به برگ و ثمر اُفتاد
- با باده وضو گیر که در مذهب رندان
- در حضرت حق، این عملت بارور اُفتاد
8 اردیبهشت 1366
1
- آقای محمد علی مردانی، این غزل ناتمام را تضمین نموده است، بند نخست آن چنین است:یک ره به سوی کعبه‌ی عشقم گذر افتادبر عارض گلرنگ نگارم نظر افتاد.چشمم چو به ابروی هلال قمر افتاد«ماه رمضان شد...»