رُخ خورشید

• عیب از ما است، اگر دوست ز ما مستور است

• دیده بگشای‌ که بینی‌ همه عالم طور است

• لاف کم زن که نبیند رُخ خورشیدِ جهان
• چشم خُفّاش که از دیدن نوری‌ کور است

• یا رب! این پرده‌ی‌ پندار که در دیده‌ی‌ ماست
• باز کن تا که ببینم همه عالم نور است

• کاش در حلقه‌‌ی‌ رندان خبری‌ بود ز دوست[1]
• سخن آنجا نه ز «ناصر» بود، از «منصور» است[2]

• وای‌ اگر پرده ز اسرار بیفتد روزی‌
• فاش گردد که چه در خرقه‌ی‌ این مهجور است

• چه کنم تا به سر کوی‌ توام راه دهند؟
• کاین سفر توشه همی‌ خواهد و، این ره دور است

• وادی‌ عشق که بی‌هوشی‌ و، سرگردانی‌ است
• مُدّعی‌ در طلبش بوالهوس و مغرور است

• لب فرو بست هر آن کس رُخ چون ماهش دید
• آنکه مدحت کُند از گفته‌ی‌ خود مسرور است

• وقت آن است که بنشینم و دم در نزنم

• به همه کون و مکان مدحت او مسطور است.[3]