روزنامه جوان نوشت: جالب اینجاست اندک بودجه حمایتی در قالب بیمه درمانی و... که مشابه همه اقشار دیگر جامعه در اختیار طلاب قرار می‌گیرد مورد حسادت برخی قرار گرفته و زبان نیش و کنایه ضدانقلاب را می‌گشاید، فارغ از اینکه سرانه بودجه حمایتی طلاب به مراتب کمتر از دانشگاهیان و بسیاری دیگر از اقشار بوده و در برابر مبالغ تخصیصی به دستگاه‌ها و شرکت‌های دولتی تقریباً هیچ است!
برای امام، افغان و عرب و فارس نداشت، به همه یکسان شهریه پرداخت می کردند و در این میان میزان آن بستگی به نمره امتحانی داشت که هر طلبه ای کسب می کرد.
تعداد طلبه هایی که راننده آژانس شده اند بسیار زیاد شده است. به هرحال زن و بچه شان از آنها توقع دارند. این گونه انگیزه های مادی غلبه پیدا کرده و طلبه های فاضل، درس خوان، محقق و پژوهشگر کم شده اند. طلبه ها هم خود را با هم ردیف های خود و حتی کسانی که از آنها پایین تر هستند اما وارد مشاغل دولتی می شوند مقایسه می کنند و می گویند دیگران حقوقهای بالا می گیرند اما ما با شهریه های یک میلیون تومانی چگونه زندگی کنیم؟
امام برای آنکه سستی طلبه ها را به تشویق در یادگیری دروس تبدیل کنند، گاهی از دادن شهریه به آنها خودداری می کردند.