فشار حکومت بعث عراق به آیت الله حکیم افزایش پیدا کرده بود و علمای نجف از ترس آنکه مورد خشم رژیم قرار بگیرند از رفت و آمد به بیت ایشان خودداری می کردند اما امام بی هیچ واهمه ای هر روز فرزندشان را راهی بیت آیت الله می کردند.
با اینکه در سال های آخر عمرشان همیشه بدون قبا بودند و بر روی پای خود شمدی می انداختند، آن روز به احترام چند تن از علما، عبا و عمامه را پوشیدند و به جای کاناپه بر روی زمین نشستند.
امام شنیده بودند که یکی از شاگردانشان پشت سر یکی از مراجع، غیبتی کرده است همین باعث شد تا آن روز درس را تعطیل کنند.