یادداشت یک کارگردان به بهانه سالگرد در گذشت خسرو شکیبایی

به گزارش جی پلاس،ابوالقاسم طالبی کارگردان نام آشنای سینما و تلویزیون و خالق آثاری همچون؛ «دست های خالی»، «قلاده های طلا» و سریال محبوب «به کجا چنین شتابان» یادداشتی  را به مناسبت سالگرد درگذشت زنده یاد خسرو شکیبایی منتشر کرد:

به یاد خسرو شکیبایی ...

دین ما دستور داده آدم‌ها وقتی می‌میرند از آن‌ها به نیکی یاد کنیم. ما مرده پرست نیستیم، اما به مرده هایمان احترام می‌گذاریم؛ البته عده‌ای نمی‌میرند چرا که «هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق...» و آن‌ها همان عاشقان هنرمندی هستند که ایمان به منبع ازلی عشق داشته اند، لذا از شراب شادی بخش نوشانیده شدند؛ پس هم زنده اند و هم زنده می‌کنند دل‌ها را به عشق؛ و خسرو شکیبایی را این گونه یافتیم.

با تمام وجود افتخار می‌کرد که در نوجوانی در هیئت مذهبی، خدمتگزار روضة امام حسین (ع) بوده و چای می‌برده و استکان می‌شسته. با تمام وجود اعلام عذر تقصیر می‌کرد که‌ای کاش معروف نبودم و باز هم می‌توانستم به مجلس روضه خوانی حسین بروم بدون اینکه محیط روضه را به هم بزنم.‌

نمی‌دانم قبل از اینکه با من دوست شود چگونه بوده ولی از آن زمان که با او دوست شدم تا لحظة مرگش، همواره مردی اهل معرفت بود و فیلم «اتوبوس شب» آقای پوراحمد را که در جشنواره امسال دیدم احساس کردم خسرو (شکیبایی) حالتی معنوی را درون خود به صورت شعله‌ای روشن نگه داشته و این شعله همواره فروزان‌تر می‌شود.

بعد از «دست‌های خالی» با او قرار گذاشتیم. به محض آنکه درخواست حضورش را کردم آمد و خلاصه قصه را شنید و گفت: هستم؛ سناریو را خواند و قرارداد بست، اما گویی به جای قرارداد، بار سفر بست؛ از پیش ما رفت به محضر حسین ابن علی ابن ابوطالب (ع) تا اعلام کند که خادم هیئت عزاداری او بوده و با هنرش در جهت نشر معارف تلاش کرد. در فیلم‌های دفاع مقدس و فیلم‌های دینی نقش اصلی و بار جدی بر دوش کشید تا توشه آخرتش باشد.

او زنده است با آثار خویش و برای همه آن‌ها که علاقمند راه هنرند؛ چراغی است از معرفت، تجربه، دوستی و عشق. فردا که آتش داغ او در دل‌ها فرو نشست عده‌ای که تکریم شهید آوینی را مورد انتقاد قرار می‌دادند، می‌دانم که شروع می‌کنند در رابطه با خسرو هم افاضات بفرمایند که بله! خسرو انسان بود؛ فلان عیب و بهمان ضعف را داشت!

لذا قبل از آن‌ها می‌نویسم: خسرو با همه عیب‌هایی که داشت و خودش هم قبول داشت و ما هم یا بیشتر از او یا در حد او چنان عیب‌هایی را داریم؛ انسان بزرگواری بود. به مردم علاقه داشت؛ به انقلاب اسلامی و مردم بی احترامی نمی‌کرد؛ حضرت امام (ره) را مورد تکریم قرار می‌داد؛ برای دفاع مقدس و کسانی که این دفاع را برعهده داشتند احترام قائل بود؛ از سینمای مبتذل بیزار بود و اوج گیری بازی خود را مدیون انقلاب اسلامی می‌دانست. نه معصوم بود و نه ما می‌گوییم معصوم بود؛ نه بی عیب بود، نه ما چنین ادعایی داریم، اما نامرد و نمک نشناس نبود! از پُز دادن بیزار بود و متواضع و دنباله رو هیچ جناح و گروه سیاسی نبود.

در یک کلام خسرو انسان هنرمند و ستاره درخشان بازیگری سینما و تئاتر و تلویزیون بعد از انقلاب اسلامی بود. روحش شاد و متنعم از لطف ائمة اطهار، ان شاءالله.

ابوالقاسم طالبی