زندگی شهید رضا از هشتم شهریور 27 تا هشتم فروردین 67 چگونه رقم خورد؟

هشتمین روز از بهار 67 بود که خمپاره ای بر زمین نشست و ابتدا دو پای رضا و بعد از دقایقی نیز جانش را برای تقدیم به حضرت دوست، گرفت.

لینک کوتاه کپی شد

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: سال 1327 هنوز خانواده ارزکانی نام خانوادگی خود را تغییر نداده بودند، نامی که بعدها به دادفرما تغییر داده شد. نظر آقا و حنیفه خانم که ساکن قوچان بودند و تا پیش از سال 27 خداوند سه فرزند به آنها عطا کرده و حالا بانوی خانه، فرزند چهارم را باردار بود. روزهای گرم تابستان کم کم خود را با روزهای خنک شهریورماهی جا به جا می کردند که درد زایمان به سراغ مادر آمد و چشم انتظاری ها برای به دنیا آمدن فرزندی که آن روزها نمی دانستند دختر است یا پسر به پایان می رسید.

دقیقا روز هشتم شهریور ماه بود که صدای گریه نوزاد فضای خانه را پر کرد، به نظر آقا مژده دادند که نوزاد و مادر هر دو سالمند، آخر آن سال ها بسیاری از مادرها و نوزادانشان سر زا می رفتند اما خدا می خواست که آنها بدون هیچ گزندی سال های سال مهمان این دنیا باشند، به پدر گفتند، فرزند پسر است و او که از مریدان امام غریب (ع) بود، سجده شکری به جای آورد و گفت پس نامش را رضا می گذاریم و بدین ترتیب رضا شد فرزندی از دیار قوچان که به دلیل مهاجرت خانواده، کودکی اش را در کوچه پس کوچه های گنبد سپری کرد.

رضا در خانواده ای که زندگی ساده و بی آلایش خود را با تلاش پدر در نانوایی می گذراندند، رشد کرد و او در کنار دیگر هم سن و سال هایش در صفا و صمیمیت آن روزها بزرگ و بزرگتر شد تا زمانی که باید دیگر از شیطنت های کودکانه اش کمی کم می کرد و مرحله دوم زندگی را که یاد گرفتن الفبای فارسی و ریاضیات بود آغاز می کرد، او را در مدرسه امیرکبیر ثبت نام کردند و این سال ها با شیرینی و تلخی های خودش، به رضا که هنوز در عوالم کودکی خود بود، گذشت و مدرک ششم ابتدایی را هم دریافت کرد. این سال که مصادف با سال 1342 بود، آخرین سالی بود که امکان تحصیل برای او فراهم شده و سختی روزگار او را به همجواری اش در نانوایی پدر کشاند و شد شاگرد نانوایی. 

شاید همین حضور در نانوایی بود که سختی های زندگی دیگران و مردمانی را که او با آنها در یک فضا نفس می کشید، بیشتر و بیشتر به او شناساند که هیچ گاه گمان نکند که زندگی بر او و خانواده اش سخت گرفته تا جایی که از ادامه تحصیل هم بازش داشته است. 

سال 1352 بود و چند سالی به همین منوال گذشته بود و دیگر رضا خوب زیر و بم کار نانوایی و برخورد با مشتریان را از پدر که راه و رسمش مردم داری و مهربانی با مشتریانش بود، آموخت و شاید دیگر گمان می کرد که او خود به تنهایی از پس کار و تلاش در این مغازه برمی آید که رضا و خانواده را تنها گذاشت و رفت و این دومین تازیانه تلخی بود که بر جان رضا می نشست که بسیار بسیار سخت تر از ترک تحصیل بود چرا که دیگر هیچ جبرانی برای جای خالی پدر در زندگی اش نمی توانست بیابد.

مدتی بعد از رفتن پدر، زمان سربازی رضا بود که باید بار سفر می بست و برای مدت ها دور از خانواده زندگی می کرد...

ماه ها گذشت و این ایام نیز به پایان رسید و رضا به درخواست برادر راهی چالوس شد تا در آنجا در کنار برادرش که به نانوایی مشغول بود، شغل پدر را ادامه دهد.

سال 55 بود که تصمیم گرفت تا با دختری به نام طیبه زندگی مستقل و مشترک خود را آغاز کند و این وصلت هفدهم مهرماه بود که شکل گرفت. او برای انتخاب همسر، ویژگی هایی مانند صداقت، نجابت، عفت و حجاب را ملاک خود قرار داده بود. همسر رضا می گوید: عروسی ما ساده و به دور از تشریفاتی که آن زمان مرسوم بود، برگزار شد.».

دوسالی از ازدواج رضا می گذشت که در آزادشهر سراغ حرفه عکاسی رفت.

او از اواخر سال 56 با مردمی که به رهبری امام خمینی، قیام خود را آغاز کرده بودند، همصدا شد و هرکاری که در توانش بود برای از بین بردن ریشه های ظلم رژیم ستمشاهی پهلوی انجام می داد. فعالیت هایش به اوج خود رسید تا اینکه ماموران شهربانی آزادشهر او را راهی زندان کردند اما از آنجا که هیچ مدرکی علیه او نیافتند، آزادش کردند تا اینکه دوباره راهی چالوس شد و در کنار برادر به نانوایی پرداخت.

... انقلاب به پیروزی رسید و او همچنان در چالوس بود تا اینکه سال 61 به قوچان بازگشت و حرفه پدر را در آنجا ادامه داد و خود را برای حضور در جبهه ها با رفتن به دوره آموزشی آماده کرد و سرانجام توانست در آبان ماه سال 62 راهی شود. اولین تجربه او در کنار دیگر رزمندگان چهار ماهی طول کشید و با اینکه بعد از مدتی طولانی به شهرش بازگشته بود اما برای رفتنِ دوباره سر از پا نمی شناخت تا اینکه این توفیق در آذرماه سال 64 به او دست داد و این بار 6 ماهی را در نبرد با دشمن گذراند.

او به خانه بازگشت اما تاثیر شهادت رضا نصیری (برادر همسرش) و نیز آموزه هایش از روزهای بودن در کنار رزمندگان، صبر و آرامَش را گرفته بود و دیگر نمی توانست به ماندن در نانوایی ادامه دهد. این بار سعی کرد با ورود به جهاد سازندگی شهرشان و نیز خدمت به روستاییان به خود آرامش دهد اما این هم نتوانست روح تشنه اش را سیراب کند و ندایی از درونش او را به حضور در جبهه جهاد علیه ظالمان بعثی فرا می خواند.

اول اسفند ماه سال 66 بود که برای آخرین بار به جبهه اعزام شد، او که در مدت حضور در جبهه، تجربه های بسیاری به دست آورده و مدتی را نیز در رزمی مهندسی گذرانده بود، این بار به عنوان فرمانده دسته تیپ ثامن الائمه(ع) به ادامه ماموریت پرداخت.

سال نو شده بود اما این مفاهیم برای رضا و همسنگرانش رنگ و بویی دیگر داشت و آن هم ایجاد خاکریز و جان پناه بود برای دیگر همرزمانشان. هشتمین روز از سال 67 بود که خمپاره ای در نزدیکی رضا بر زمین نشست و پاهای رضا را از او گرفت، جریان خون به راه افتاده بود و رمق را از جان رضا می برد، به سختی بلند شد و سلامی به سالارش ابی عبدالله(ع) گفت و سپس برای همیشه مهمان آن بزرگوار شد.

چند روزی پیش از شهادت، در وصیتنامه اش آورده بود: «می خواهم مزارم در کنار مرقد پدرم باشد تا هر گاه به یادم و به دیدارم کسی آمد، فاتحه و اخلاصی برای او نیز قرائت کند و هم اینکه، در جوار آستان امامزاده ابراهیم (ع) بوده تا از برکات و فیوضات آن بزرگوار نیز بهره مند گردم.»

او در بندهای دیگری از وصیتنامه اش از محاسبات مالی اش با دیگران برای همسرش نوشته بود تا مبادا حقی از دیگران بر گردنش باقی بماند و همه آنچه را که از مایملک دنیا داشت در اختیار همسر و سه فرزندش قرار داده بود.

 

 

 

 

 

دیدگاه تان را بنویسید