حکایت انتخاب حلقه، شکستن پاشنه کفش، ناراحتی ناصر و...

جی پلاس - منصوره جاسبی: قرار و مدارها گذاشته شد و من و ناصر[1] برای خرید حلقه به پاساژی در تقاطع خیابان جمهوری ـ ولی عصر (عج) رفتیم. مدل های حلقه را به شکل خمیری گذاشته بودند تا نگاه کنی و انتخاب؛ اما من که این را نمی دانستم یکی را برداشتم و دستم کردم، خرد شد، یکی دیگر و آن هم خرد شد، ناصر نگاهی کرد و گفت: اینها مدل است نباید دستت کنی و من سرم را پایین انداختم، نمی دانستم چه بگویم.

حلقه انتخاب شد و یادگاری شد که حالا 38 سال است بر انگشتانم نشانه وفاداری به ناصر است. از پله ها که پایین می آمدیم، پاشنه کفشم کنده شد و سر خورد و پایین رفت، باز هم خجالت کشیدم و سکوت کردم ناصر با اینکه ناراحت شده بود، چیزی نگفت و پاشنه را برداشت و راه افتادیم.

در دل با خود می گفتم: اینجا جمهوری است و مرکز کفش، حتماً الان کفشی برایم تهیه می کند اما نه تنها این کار را نکرد که مرا تا نزدیکی های خانه زیر نم نم باران و در تاریک روشنای هوا پیاده برد. از شدت ناراحتی کلامی سخن نمی گفتم. به کفاشی که صاحب آن پیرمردی بود، رسیدیم، کفش را داد و قدری صبر کردیم تا درست شد و سپس راه افتادیم تا مرا به در خانه رساند و رفت.

فردای آن روز که دنبالم آمد، هنوز ناراحت بودم و از آنجایی که قرار بود نگذارم حرفی پیش خودم بماند و ناراحتی هایم را بیان کنم، از دلخوری دیشب سخن گفتم، ناصر با شرم و حیایی که مختص خودش بود، سرش را زیر انداخت و گفت: کتم را عوض کرده بودم و هیچ پولی دیگر همراه نداشتم و از خجالت نمی توانستم هیچ حرفی بزنم...[2]