- تشکیک در دلایل پذیرش قطعنامه 598 و متهم کردن برخی از مسئولان به خوراندن جام زهر به امام‌(ره) این روزها در سالگرد پذیرش قطعنامه دوباره قوت گرفته است و برخی‌ها در سخنان، نوشته‌ها و یادداشت‌های خود به اصطلاح ناگفته‌هایی را درباره پذیرش قطعنامه مطرح می‌کنند و آن را هم معنای با سازش می‌دانند و تلاش برای آتش بس میان ایران و عراق را به مثابه خوراندن جام زهر به امام معرفی می‌کنند.

به گزارش جماران به نقل از پایگاه اطلاع رسانی آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، قطعنامه‌ای که حضرت آیت الله خامنه‌ای درباره آن گفت: «شورای امنیت به خاطر این‌که در دست قدرتهای بزرگ بود و آنها هم پشت سر رژیم عراق بودند، تا آخر هم هیچ‌وقت نسبت به جنگ یک موضع کاملاً عادلانه نگرفت؛ تا این‌که در این اواخر، آن هم با زحمات زیاد و با تلاشهای فراوانی که از همه طرف کشیده شد، قطعنامه‌ 598 از شورای امنیت صادر شد.»

25 سال از پذیرش قطعنامه 598 می گذرد؛ قطعنامه ای که به هشت سال جنگ ایران و عراق پایان داد و بر اساس آن ایران و عراق ملزم به توقف نبردهای خود در همه مناطق جنگی شدند؛ قطعنامه ای که 25 سال از نشستن امضای حضرت امام خمینی زیر آن می گذرد اما هنوز حرف و حدیث ها درباره آن تمام نشده است.

قطعنامه 598 بنابر آنچه حضرت آیت الله خامنه ای در نماز جمعه 5 مهر سال 1370 اعلام کرد نتیجه تلاش های فراوانی بود که از همه طرف کشیده شد؛ تلاش هایی که در نهایت شورای امنیت وابسته به غرب را مجبور به صدور این قطعنامه کرد؛ قطعنامه ای که به جنگ پایان می داد و شرط اجرایی شدنش قبول آن از سوی حضرت امام خمینی (ره) بود. امام خمینی بر اساس آنچه گزارش های رسیده از مقامات وقت درباره جنگ و وضعیت کشور اعلام شد؛ زیر قطعنامه 598 را امضا کرد و به این ترتیب جنگ ایران و عراق بر اساس اسناد بین المللی پایان یافت.

قطعاً بهترین گواه برای نشان دادن نگرش حضرت امام درباره پذیرش قطعنامه سخن خود ایشان درباره قطعنامه است؛ امام در پیامی که سال 67 به مناسبت سالگرد کشتار مکه صادر فرمودند، به پذیرش قطعنامه اشاره کرده و نکاتی را مورد توجه قرار دادند. امام خمینی (ره) در نوشته خود پذیرش قطعنامه را این چنین تصویر کردند: «... و اما در مورد قبول قطعنامه که حقیقتاً مسئله بسیار تلخ و ناگواری برای همه و خصوصابرای من بود، این است که من تا چند روز قبل معتقد به همان شیوه دفاع و مواضع اعلام شده در جنگ بودم و مصلحت نظام و کشور و انقلاب را در اجرای آن می دیدم ؛ ولی به واسطه حوادث و عواملی که از ذکر آن فعلاً خودداری می کنم و به امید خداوند درآینده روشن خواهد شد و با توجه به نظر تمامی کارشناسان سیاسی و نظامی سطح بالای کشور، که من به تعهد و دلسوزی و صداقت آنان اعتماد دارم، با قبول قطعنامه و آتش بس موافقت نمودم؛ و در مقطع کنونی آن را به مصلحت انقلاب و نظام می دانم...»

امام خمینی‌(ره) همچنین در فرازی از پیام خود افرادی را که در آینده جنگ و قطعنامه را زیر سوال خواهند برد، مورد خطاب قرار داده و می فرمایند:« در این روز ها ممکن است بسیاری از افراد به خاطر احساسات و عواطف خودصحبت از چرا ها و باید ها و نباید ها کنند. هر چند این مسئله به خودی خود یک ارزش بسیار زیباست، اما اکنون وقت پرداختن به آن نیست. چه بسا آنهایی که تا دیروز در برابراین نظام جبهه گیری کرده بودند و فقط به خاطر سقوط نظام و حکومت جمهوری اسلامی ایران از صلح و صلح طلبی به ظاهر دم می زدند، امروز نیز با همان هدف سخنان فریبنده دیگری را مطرح نمایند؛ و جیره خواران استکبار، همان ها که تا دیروز در زیرنقاب دروغین صلح، خنجرشان را از پشت به قلب ملت فرو کرده بودند، امروز طرفدارجنگ شوند.»

امام خمینی با اشاره به استقلال مسئولان نظام در پذیرش قطعنامه؛ تأکید می کنند: «...من باز می گویم که قبول این مسئله برای من از زهر کشنده تر است؛ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او این جرعه را نوشیدم. و نکته ای که تذکر آن لازم است این است که در قبول این قطعنامه فقط مسئولین کشور ایران به اتکای خود تصمیم گرفته اند. و کسی و کشوری در این امر مداخله نداشته است.»

آیت الله هاشمی رفسنجانی در خاطره ای که در پایگاه اطلاع رسانی ایشان منتشر شده است، از آخرین روزهای حیات امام (ره) و نظر ایشان درباره قطعنامه سخن گفته اند: «... با اینکه دیر وقت بود، به بیمارستان [قلب جماران] رفتم. امام با زحمت حرف می زدند. با صدای ضعیف به من فرمودند: داروی زهری که قطعنامه را پذیرفتم، برایم تلخ بود و تعبیر به جام زهر کردم، اما امروز که می بینم بعد از مرگ من، کشور مشکل جنگ ندارد، آن تلخی برایم شیرین است. از شنیدن کلمه مرگ تکان خوردم و اشکم ریخت. سکوت کردم؛ نمی خواستم امام آن منظره را ببینند.

آنهایی که امروز طرفدار جنگ شده و پذیرش قطعنامه را امری ناپسند می دانند و از خوراندن جام زهر به امام خمینی از سوی سران وقت کشور سخن می گویند؛ به یاد ندارند که قاطبه بزرگان نظام جمهوری اسلامی و در رأس آنها شخص حضرت امام خمینی با استقلال رأی خود و بدون قرار گرفتن تحت تأثیر قدرت های بین المللی اقدام به پذیرش قطعنامه کردند؛ بی شک بهترین جواب به افرادی که امروز کلیدواژه «جام زهر» را ابزاری برای حمله به مسئولان نظام در زمان جنگ کرده اند؛ سخنان حضرت آیت الله خامنه ای است.

ایشان در دیدار با گروه کثیری از آزادگان و اقشار مختلف مردم، در اولین روز از هفته وحدت و به تاریخ یازدهم مهرماه سال 69 درباره پذیرش قطعنامه می فرمایند: «... هر کسی در این ایام، اظهارات مخالفان ما را در دنیا گوش کرده یا خوانده باشد، می فهمد که دشمنان نظام ما، چه طور از عزت امروز جمهوری اسلامی، از ته دل ناراحتند. پیروزی ملت ایران، به کام اینها تلخ آمد. خدای متعال، همه ی کارها را با حساب انجام می دهد. یک روز بنده ی صالح خدا، آن انسان بزرگ و مخلص که هیچ چیز را برای خودش نمی خواست و همه‌ی کارها را برای خدا می کرد و همه چیز را برای او می خواست، در قضیه ی قطعنامه گفت: کاسه ی زهر را نوشیدم. این تلخی را او تحمل کرد؛ ولی خدای متعال به آن بنده ی صالح عوض داد و هنوز دو سال و اندی نگذشته کاسه ی شهد و شیرینی پیروزی را به ملتش چشاند و کامشان را شیرین کرد. آن فداکاری، این ثمره را داشت. «اللهم ما بنا من نعمة فمنک لا اله الا انت». همه چیز متعلق به او و به اراده ی اوست.

مقام معظم رهبری همچنین در اجتماع پرشکوه زائران مرقد امام خمینی(ره) به تاریخ ۱۴/۰۳/۱۳۷۵ می فرمایند:«... قطعنامه را هم که امام قبول کرد، به خاطر این فشارها نبود. قبول قطعنامه از طرف امام، به خاطر فهرست مشکلاتی بود که مسؤولین آن روزِ امورِ اقتصادی کشورْ مقابلِ رویِ او گذاشتند و نشان دادند که کشور نمی کِشد و نمی تواند جنگ را با این همه هزینه، ادامه دهد. امام مجبور شد و قطعنامه را پذیرفت. پذیرش قطعنامه، به خاطر ترس نبود؛ به خاطر هجوم دشمن نبود؛ به خاطر تهدید امریکا نبود؛ ... جنگ، تلفات دارد. جان یک انسان، برای امام خیلی عزیز بود. امام بزرگوار، گاهی برای انسانی که رنج می بُرد، اشک می ریخت...»

مقام معظم رهبری همچنین در پیام خود به مناسبت نهمین سالگرد جنگ تحمیلی بار دیگر بر اهمیت پذیرش قطعنامه تأکید کرده و فرمودند: «...این قطعنامه که زیر فشار سهمگین رزمندگان اسلام بر پیکر دشمن صادر شد، سندی است که شعار دفاع مقدس ما در آن تأمین گردیده بود و اجرای کامل آن، دشمن را به شکست قطعی می رسانید و لذا هرگز جمهوری اسلامی آن را رد نکرد... قبول قطعنامه ی ۵۹۸ از سوی جمهوری اسلامی و رهبر عظیم الشّأن فقید آن، توطئه ی وسیع دشمن را بار دیگر با هدایت الهی به خود او برگرداند و دشمن را که تحت شعار صلح طلبی، به هر جنایتی دست می زد، خلع شعار کرد. شاید مشیت الهی بر این بود که با قبول قطعنامه، حقانیت جمهوری اسلامی بیش از پیش در جهان آشکار شود و ملت ایران به هدفهای اساسی خود در سطح بین المللی نزدیکتر گردد.»

پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی رفسنجانی، دیروز متن سخنرانی منتشر نشده وی در سال 1369 را با عنوان ناگفته های هاشمی از قبول قطعنامه منتشر کرده است؛ ناگفته هایی که بیان بخشی از آنها می تواند به روشن تر شدن موضع حضرت امام خمینی درباب پذیرش قطعنامه کمک کند.

آیت الله هاشمی در خاطرات خود می گوید:«... امّا همین انسانی که همچون صخره ای در مقابل طوفان‌ها بود، در مقابل مصلحت مردم خاضع بود، در مورد جنگ شما دیدید تا آن لحظه ای که بنا بود بجنگیم امام آنچنان رفتار می کردند که هیچکس به مخیله اش هم صلح و پذیرش آتش بس را خطور نمی داد. ولی وقتی مصلحت مردم خود را دیدند لحظه ای در پذیرش آن درنگ نکردند. این خاصیت یک انسان حکیم است، فقط یک آدم حکیم خالی ازهوا وهوس ... می تواند مواضع مناسب را در زمان مناسب بگیرد و این تنها امام بودند که قادر به چنین کاری بودند، تا لحظه ی آخر هیچکس فکر نمی کرد که امام درباره پایان جنگ راهی پیدا بکند ولی وقتی که به این نتیجه رسیدند بدون لحظه ای درنگ و عافیت اندیشی گفتند من جام زهر رو می نوشم و به عنوان فرمانده کل قوا تصمیم می گیرم و آتش بس را می پذیرم .

هاشمی رفسنجانی همچنین در مصاحبه ای که اخیرا انجام داده به نکات دیگری درباره پذیرش قطعنامه اشاره کرده و با ذکر نمونه ای از تاریخ صدر اسلام می گوید: «...خیلی از کسانی که در حدیبیه حاضر بودند گریه می کردند و می گفتند که در مقابل مشرکین کوتاه آمدیم و ضعیف شدیم، این موضع تا آنجا بود که پیامبر خدا (ص) وقتی می خواستند صلح نامه بنویسند، بعضی کلمات خودشان را به خواست آنها عوض می کردند ولی آن موقع سوره فتح نازل می شود و خداوند « انّا فتحا لک فتحا مبینا » را می گویند من هم حقیقتا فتح را همین جا می دیدم یعنی ما با یک شگرد دیپلماتیک به گونه ای رفتار کردیم و شرایط را فراهم کردیم که همان هایی که در سازمان همیشه علیه ما رای می دادند این بار به نفع ما رای دادند.

هاشمی در ادامه مصاحبه خود می گوید: «...قطعنامه ۵۹۸، هشتمین قطعنامه ای است که برای جنگ عراق علیه ما در سازمان ملل به تصویب رسید؛ پیش از قطعنامه ۵۹۸، شورا قطعنامه ۵۸۸ را در تاریخ ۱۶/۷/۶۵ تصویب کرده بود که ایران آن را نپذیرفت و دبیر کل در گزارش خود به شورای امنیت ؛ خلاصه ای از مواضع ایران و عراق را در قبال قطعنامه عنوان نمود و اعلام کرد که در حالی که عراق تمایل خود را برای پذیرش قطعنامه شورای امنیت اعلام داشته‌، ایران به دلایلی که ذکر کرده، این قطعنامه را نپذیرفته است. پس از قطعنامه ۵۸۸ ایران عملیات های موفقیت آمیز زنجیره ای را در خاک عراق انجام داد (سلسله عملیاتهای فتح، کربلا، والفجر۹ و نصر ) حاصل این مجموعه عملیات ها نزدیک شدن رزمندگان اسلام به شهر بصره شد که عامل دقت و حساس شدن شورای امنیت شورای امنیت به مسئله جنگ شد.»

وی همچنین می افزاید:«...بر این اساس اعضای دائم به صورت یک گروه ، کار مشترک و سازماندهی شده ای را برای پایان بخشیدن به جنگ ایران و عراق آغاز نمودند. کار این گروه مشترک به صورت محرمانه بود که حاصل بررسی های آنها در ۵ ماه منجر به نوشتن پیش نویس قطعنامه ۵۹۸ شد... این قطعنامه را آنها صادر کردند. با شرایطی که برای ما درست کرده بودند. فکر می کردند ما می پذیریم. چند عقب نشینی نیروهای ما آنها را امیدوار کرده بود که ما می پذیریم.»

هاشمی در ادامه سخنان خود ضمن تشریح وضعیت ایران در زمان پذیرش قطعنامه تأکید می کند که پذیرش قطعنامه به معنای اتمام جنگ نبود؛ وی می گوید:«... ما لازم دیدیم که بعد از پذیرش قطعنامه در شرایط مناسبی باید ضرب شصتی نشان بدهیم که آنها متوجه شوند قدرت تهاجمی بر سر جای خود باقی است. وقتی که عراقی ها بعد از پذیرش قطعنامه دوباره حمله کردند و تا نزدیک اهواز هم رسیدند و از خرمشهر و جاهای مهم عبور کردند و معلوم شد ادعای صلح طلبی عراق دروغ است که با یک دفاع جانانه ظرف یکروز آنها را به سرجایشان برگرداندیم... در طرف شمال جبهه ها هم که منافقین فعالیت می کرند و در عملیات مرصاد پاسخ خود را گرفتند و آن گونه زمین گیر و متلاشی شدند. در عملیات مرصاد فقط منافقین نبودند. نیروهای هوایی و لجستیک عراق با اینها بودند. لذا توانستیم هم منافقین و هم پشتیبانی آنها را از کار بیندازیم. آنها فهمیدند که تحلیل رفتن قدرت تهاجمی و دفاعی ما درست نیست و نیروهای می توانند مثل گذشته جنگ را ادامه دهند.»

وی همچنین می افزاید:«... قطعنامه که صادر شد، اشکالاتی داشت و ما هم با یک استراتژی دست با آن برخورد کردیم. یعنی خدمت امام رفتیم و پیشنهاد دادیم.. قرار بر این شد که ما از یک جهت عملیات زمینی و جنگ را با قدرت ادامه دهیم و نیرو هم تجهیز کنیم که ستاد کل را بر این اساس تشکیل دادیم. برای اینکه دولت بیشتر از گذشته برای پشتیبانی جنگ در میدان باشد. مردم هم دعوت شدند که برای جنگ آماده شوند. این یک فاز بود؛ فاز سیاسی را هم شروع کردیم و آن این بود که مذاکره کنیم تا مفاد قطعنامه مطلوب ما شود . یعنی قطعنامه ای باشد که با قبول آن به اهداف خود برسیم.»

با وجود شواهد تاریخی محکم و مستند مبنی بر اینکه حضرت امام در نهایت استقلال و توانایی کشور، فقط و فقط برای جلوگیری از وارد شدن هزینه های بیشتر مانع از ادامه جنگ شده و قطعنامه را پذیرفته اند؛ اما هنوز هم هستند برخی افرادی که تنها با هدف ضربه زدن به برخی از مسئولان وقت نظام، پذیرش قطعنامه را زیر سوال می برند و با طرح ادعاهایی بی اساس اعلام می کنند که امام ره از موضوع تدوین قطعنامه بی خبر بوده اند یا تحت تأثیر فشارهای سیاسی و نفوذ برخی افراد به پذیرش قطعنامه تن داده اند.

متاسفانه کلید واژه «جام زهر» که این روزها در دستور کار رسانه ای برخی جریان های سیاسی قرار گرفته است؛ رفته رفته تبدیل به ابزاری ثابت و پرکاربرد برای حمله به بزرگان نظام و سازشکار جلوه دادن سیاستمدارانی می شود که برای برقراری صلح و آبادانی کشور تلاش کرده اند؛ کلید واژه ای که مقام معظم رهبری با ذکاوت خود در همان سال های ابتدایی بعد از جنگ از آن عبور کرده و با تعبیر آن به کاسه شهد و شکر خبر از نتایج شیرین قبول قطعنامه برای کشور دادند.

منبع: جام جم آنلاین

انتهای پیام
این مطلب برایم مفید است
0 نفر این پست را پسندیده اند

موضوعات داغ

نظرات و دیدگاه ها

مسئولیت نوشته ها بر عهده نویسندگان آنهاست و انتشار آن به معنی تایید این نظرات نیست.