به گزارش جماران، علی شکوهی در روزنامه اعتماد نوشت:
این روزها مجددا موضوع وعده 100 روزه دکتر روحانی در ایام انتخابات داغ شده است و دلیلش اظهاراتی است که آقای روحانی در پاسخ به یک خبرنگار بیان کرده است. ایشان اصلا نپذیرفت که داشتن برنامه 100 روزه را مطرح کرده است بلکه معتقد است در آن زمان صرفا وعده داد بعد از 100 روز گزارش عملکرد خود را به مردم بدهد و در همان زمان این گزارش را عرضه کرد. با مراجعه به سخنان رییس‌جمهوری در آن زمان معلوم می‌شود که رییس‌جمهوری هرگز نگفت که مشکلات اقتصادی کشور را در 100 روز حل خواهد کرد اما گفته بود که برنامه‌های وی صرفا درازمدت نیست بلکه برای یک ماه و 100 روز اول هم برنامه‌هایی دارد تا برخی از مشکلات را حل کند از جمله کالاهایی که در گمرک انباشته شده است را می‌توان با تخصیص اعتباراتی در زمان کوتاه‌مدت ترخیص کرد و از حجم مشکلات کشور کاست.
نخستین بار شاید بنده بودم که بلافاصله بعد از پیروزی دکتر روحانی در یادداشتی از ایشان خواستم تا یک مهلت 100 روزه را از مردم بگیرد و در این مدت گزارشی را از وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشور تهیه و به همه مردم ارایه کند تا معلوم شود که کشور را با چه شرایطی تحویل گرفته است. اصرارم به این دلیل بود که یقین داشتم در زمانی کم، مخالفان دولت خود را جمع‌وجور می‌کنند و از موضع بدهکار ملت به جایگاه طلبکار از همه، تغییر وضعیت می‌دهند و مطالبات میان مردم را دامن می‌زنند و بعد عملکرد دولت را زیر سوال می‌برند. متاسفانه دولت روحانی چنین مسوولیتی را به وزرای خودش نداد و این گزارش جامع تهیه نشد و یک سند تاریخی برای مردم ما باقی نماند تا معلوم شود که وضعیت اقتصادی در آغاز کار دولت روحانی چگونه است.
در آبان ماه 92 در یادداشتی با عنوان «100 روز اول دولت روحانی و انتظارهای تلنبارشده» نوشتم: با نزدیک شدن به عمر 100 روزه دولت روحانی، همه نگاه‌ها بر این مساله متمرکز شده است که دولت در این مقطع چه حرف تازه‌ای برای مردم دارد و قرار است چگونه گزارشی را به اطلاع ملت برساند. البته همگان می‌دانند که تمرکز اصلی گزارش دولت بر ارایه تصویر وضعیت اقتصادی و آمارهای مالی و بودجه‌ای کشور خواهد بود و کمتر از دستاوردهای دولت جدید در این 100 روز سخن به میان خواهد آمد اما کم نیستند کسانی که ماجرای «100 روز» را به ابزاری برای اعمال فشار بر دولت تدبیر و امید تبدیل کرده‌اند و با دامن زدن به انتظارات از دولت، قصد ناامید کردن زودهنگام مردم را دارند.
اصلی‌ترین جریانی که بر طبل انتظارآفرینی مردم می‌کوبد، مسوولان سابق و حامیان دولت‌های نهم و دهم هستند که بهتر از همگان از وضعیت کشور اطلاع دارند. آنها می‌دانند که دولت سابق با درآمد نفتی حدود 800 میلیارد دلاری، باید رونق اقتصادی بزرگی را ایجاد می‌کرد اما نکرد. آنها واقفند که با تصمیم نابجای خود در زمینه توزیع یارانه نقدی، آینده اقتصادی و درآمد آتی کشور را پیش‌فروش کرده‌اند و بحران افزایش نقدینگی در کشور را موجب شده‌اند. آنها بهتر از دیگران می‌دانند که تحویل گرفتن یک اقتصاد با رشد 8 درصد و تحویل دادن اقتصادی با رشد منفی 4/5 درصدی، به چه میزان بی‌تدبیری نیاز دارد. آنان واقفند که با ایجاد «رکود تورمی» چه بلایی سر کشور آمده است به گونه‌ای که نه می‌توان با تزریق پول به داد رکود رسید و نه با جمع‌آوری پول، تورم را مهار کرد. آنها کاملا واقفند که دولت کنونی میراثی را از دولت‌های نهم و دهم تحویل گرفت که خزانه خالی، پول‌های نفتی بلوکه شده، بدهی هزاران میلیاردی به پیمانکاران، شکاف طبقاتی، بیکاری مفرط، استخدام‌های غیرکارشناسی و حجیم شدن دولت، تنها بخشی از آن میراث است.
مخالفان دولت درصددند چنین القا کنند که دکتر روحانی با وعده رونق اقتصادی 100 روزه، از مردم رای گرفته است در حالی که همه می‌دانند دکتر روحانی معتقد بود برای کارهای اساسی در کشور، به زمانی زیاد و برنامه‌هایی درازمدت نیاز است، هر چند دولت برای ماه اول و 100 روز اول هم برنامه دارد تا اوضاع را بهبود ببخشد.
اصلی‌ترین سخن دکتر روحانی آن بود که دولت وی تلاش خواهد کرد در حدود 100 روز اول فعالیتش، گزارش جامعی از وضعیت اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و مالی کشور تهیه و به مردم ارایه کند تا مردم بدانند که دولت تدبیر و امید، کشور را در چه شرایطی تحویل گرفته و اکنون با چه مشکلاتی مواجه است. اکنون در آستانه 100 روزه شدن عمر دولت دکتر روحانی، انتظار می‌رود وعده فوق بدون هرگونه مصلحت‌اندیشی، عملی و گزارشی واقعی از وضعیت موجود ارایه شود.
این گزارش باید هم شامل آمارهای درست اقتصادی شود و هم به صورت مقایسه‌ای، تفاوت وضع موجود را با آنچه از سوی مسوولان دولت قبل در رسانه‌ها با هدف تبلیغاتی مطرح شدند، نشان دهد. اطلاع مردم از این آمارها، هم سطح توقع آنان از دولت جدید را منطقی و متوازن خواهد کرد و هم ارزیابی واقع‌بینانه‌ای از عملکرد دولت قبل ارایه خواهد داد.
متاسفانه دکتر روحانی آن گزارش مطلوب را منتشر نکرد اما بعد از انتشار گزارش 100 روزه دکتر روحانی در سال 92 همین نیروهای سیاسی به دولت هجمه بردند که «چرا در زنگ حساب، انشا خوانده شد؟» آنها بعد از 8 سال از دولت مورد حمایت خود نخواستند که حساب پس بدهد اما از دولت 100 روزه روحانی، حساب و کتاب می‌کردند. در پاسخ این اعتراضات چنین نوشتم:
«در این شرایط دولت حتی برای تامین اقلام ضروری مورد نیاز مردم هم دچار زحمت است. دولت برای امسال، صرفا باید هنر خودش را در «اداره کردن» نشان دهد تا کارهای روزمره بر زمین نماند و انجام اقدامات راهبردی در حوزه اقتصاد را باید به سال‌های بعد موکول کند که لایحه بودجه را واقع‌بینانه می‌نویسند و ارقام درآمدی آن را پیشاپیش هزینه نکرده‌اند».
امروز بعد از گذشت 4 سال بهتر می‌توان نشان داد که دولت روحانی چه کرده است. آیا همه شاخصه‌های اقتصادی در قیاس با دولت قبل بهتر نشده است؟
