پایگاه خبری جماران، روزبه علمداری- صادق زیباکلام و حسین الله کرم هر دو را می شناسیم؛ یکی در منتهی الیه اصولگرایی و بنیادگرایی سیاسی و دیگری منادی لیبرالیسم و عملگرایی سیاسی. یکی با سردمداری اش در تجمعات خیابانی علیه دولت سازندگی و اصلاحات مشهور بود و دیگری با مواضع خارق عادت و متفاوتی که او را حتی از اردوگاه اصلاح طلبان متمایز می کند.
امروز عکسی از اقامه نماز این دو نفر در حاشیه ی مناظره شان در خبرآنلاین منتشر شد؛ اگر این حاشیه را از متن مهم تر بخوانیم سخن غلط و بیراهی نیست؛ ما به مناظره ها و جدل ها عادت کرده ایم، حتی تجربه اش در بدترین حالت را که افشاگری و پرده دری و بی اخلاقی است نیز از سر گذرانده ایم، اما به گعده و همنشینی و الفت و صمیمیت در عین حفظ اصول عادت نداریم.
متأسفانه خاص پنداشتن شرایط هر برهه زمانی و توجیه تراشی برای اعمال برخی روش ها باعث شده که ما یادمان برود، زمانی-آن هم در اوج دوران جنگ و معضلات مربوط به آن- امام خمینی در نامه ای خطاب به رئیس جمهور وقت گفتند: « اشکال، بلکه تخطئه، یک هدیه الهى است براى رشد انسانها».
حتی سالها پس از آن، وقتی در این کشور مردی منادی «گفت و گو» در سطح جهان شد، دنیا سخنش را شنید و به گوش جان خرید؛ اما در داخل، ما نه تنها حرف او را نشنیدیم بلکه خودش را از سخن گفتن محروم کردیم. طبعا در چنین فضای پر سوء تفاهمی کمتر جایی برای همنشینی و الفت میان اندیشه ها و افراد باقی می ماند.
به نظرم عکس این نماز دو نفره را باید تکثیر کنیم، برای همدیگر «فوروارد» کنیم و درباره اش بگوییم و بخوانیم و بنویسیم؛ وقتی دو نفر برخاسته از متضادترین اقطاب فکری، در کنار مناظره سیاسی، عبادت خدا را مشترک می شوند و یکی به دیگری اقتدا می کند چرا دیگران که چه بسا اختلافات فکری کمتری با یکدیگر دارند نتوانند با هم بنشیننند و حرف بزنند؟! ما منافع خود را چگونه تعریف کرده ایم که علاقه یا دست کم جرأت همنشینی و هم کلام شدن با هم را نداریم؟ به گواه تاریخ، انقلاب اسلامی اتفاقا با همین الگو پیروز شد، اما امروز در کجا ایستاده ایم؟
کماکان راهی جز گفت و گو و مداراجویی و همنیشینی نداریم!
