در دولت‌های نهم و دهم روابط خارجه ایران با کشورهای دیگر تنها به چند کشور کوچک و فقیر آفریقایی مانند مالی، جیبوتی، غنا محدود شده بود و روابط تعاملی، سیاسی و اقتصادی ایران با جهان کاملا مسدود شده بود
وزیر راه دولت اصلاحات می گوید: دولت و ملت ایران چهار سال را با فراز و نشیب‌های بسیار اساسی و نگران‌کننده پست سرگذاشتند.
به گزارش جماران، احمد خرم در یادداشتی ایینستاگرامی نوشت: فراموش نخواهیم کرد که اواخر دوره دوم دولت احمدی‌نژاد و درآغاز کار دولت روحانی شورای امنیت در راس آن آمریکا و اروپا، ایران را به انتخاب یکی از دو گزینه‌های مذاکره یا اقدام نظامی ناگزیر ساخته بودند.
روحانی توانست با یک دیپلماسی قوی کشور را ازیک گزینه خطرناک برهاند و با تدبیر و مذاکره، اجماع جهانی علیه جمهوری اسلامی را رفع کند. بنابراین به هیچ‌رو نباید این مساله را دست کم گرفت.
مخالفانی که مدام در حال تخریب روحانی هستند و برجام و دستاوردهای ناشی از آن را نادیده می‌گیرند، آنها خود چه کردند؟! در دو مقطع زمانی نخست قبل از آغاز کار دولت رئیس اصلاحات و سپس قبل از آغاز کار دولت روحانی یک اجماع جهانی علیه ایران شکل گرفت، روحانی توانست درهمان ۶ ماه نخست آغاز کار دولت خود با موضعگیری‌های منطقی و دیپلماتیک اجماع علیه ایران را به اجماع له تبدیل کند.
قبل از این نیز مشاهده شد که در اوایل کار دولت هفتم ۱۰ سفیر اروپایی که یکسال قبل از روی کار آمدن دولت اصلاحات، تهران را ترک کرده بودند در دو ماهه نخست آغاز کار دولت اصلاحات بدون پیگیری دولتمردان وقت، به سفارتخانه‌های خویش بازگشتند.
در حقیقت دیپلماسی معقول دولت اصلاحات فضای مذاکره و تعامل ایران با جهان، سازمان‌های بین المللی، کشورها و قدرت‌های جهانی را مساعد کرد. این مساله در رابطه با دولت روحانی نیز صادق بود؛ زیرا روحانی در بدو ورود خود فضایی را ایجاد کرد که کشورها، روسای جمهور، وزرا و سفرا از سراسر جهان برای سفر به ایران و مذاکره با روحانی از یکدیگر سبقت می‌گرفتند تا با سفر به ایران و گفت‌وگو با روحانی و وزیر امور خارجه روابط سیاسی و اقتصادی خود را با ایران بهبود بخشند.
این موفقیت‌ها با توجه به اینکه در کشور حسادت میان نخبگان موج می زند، منجر به بروز حسادت میان رقبا شد.
در حالی‌که نباید فراموش کرد که در دولت‌های نهم و دهم روابط خارجه ایران با کشورهای دیگر تنها به چند کشور کوچک و فقیر آفریقایی مانند مالی، جیبوتی، غنا محدود شده بود و روابط تعاملی، سیاسی و اقتصادی ایران با جهان کاملا مسدود شده بود در نتیجه ساز و کار سیاسی دولت قبل انسداد سیاسی و اقتصادی در کشور ایجاد شده بود.
به نظر می‌رسد رقبای روحانی هرگاه که از تخریب برجام ناامید می شوند عملکرداقتصادی دولت یازدهم را هدف قرار می‌گیرند. زیرا آنچه که از برنامه مناظره‌ها و برنامه‌های زنده اقتصادی بر می‌آید این است که مخالفان دولت این روزها مسائل اقتصادی را هدف گرفتند.
آنها بدون اینکه پیش زمینه این انتقادات را مطرح کنند ناجوانمردانه وارد انتقادات اقتصادی می‌شوند.
مخالفان دولت در حالی آقای روحانی را در برنامه‌های زنده مورد نقدهای ناجوانمردانه قرار می‌دهند که خود فراموش کرده‌اند احمدی‌نژاد در هشت سال دولت خود با افزایش قیمت نفت به درآمدی بالاتر از ۱۲۰میلیارد دلار در صادرات نفت خام دست یافت.
درواقع این درآمد ناشی از صادارت نفت خام به علاوه فراورده‌های نفتی، صادرات گاز و مواد پتروشیمی بود.
رئیس دولت‌های نهم و دهم در سال ۸۵ با یک حرکت پوپولیستی صادرات فرآورده‌های نفتی و پتروشیمی را وارد صادرات غیرنفتی کرد در حالی که درآمد ۱۲۰ میلیارد دلار تنها مربوط به صادارت نفتی بود، در سال ۸۵ احمدی‌نژاد وانمود کرد که صادرات غیر نفتی طی یکسال بیش از دو برابر افزایش یافته است.
به هر ترتیب دولت احمدی‌نژاد با درآمد خزانه و شرکت‌های صادر کننده فراورده‌های نفتی و پتروشیمی بیش از ۱۲۰ میلیارد دلار پول در دست داشت اما هیچ فردی در دوران احمدی‌نژاد از دولت او نپرسید که این ۱۲۰ میلیارد دلار صرف چه مواردی شده است؟
معاون اول روحانی در همان آغاز کار دولت عنوان کرد: « ۱۱۰ میلیارد دلار نیست و هنوز مشخص نیست که صرف چه مسائلی شده است» باید متذکر شد که این مبلغ از طلب‌هایی است که به حساب منظور شده است.
میانگین درآمد ارزی دولت اصلاحات ۲۲ میلیارد دلار بوده و احمدی‌نژاد سالانه ۱۲۰ میلیارد دلار درآمد ارزی داشت. اما دولت روحانی با فراورده‌های نفتی، صادرات گاز و مواد پتروشیمی حداکثر ۵۰ میلیارد دلار در سال درآمد داشته است؛ درآمد ۱۲۰ میلیارد دلاری دولت احمدی‌نژاد بسیار بیشتر از درآمد دولت روحانی است اما از احمدی‌نژاد هیچ پرسشی نمی‌شود در صورت پرسش نیز احمدی‌نژاد با مغلطه از پاسخ صریح عبور می‌کند. بنابراین انتقاد مخالفان دور از انصاف و جوانمردی است. باید همه این افراد در یک مناظره زنده بنشینند و با یکدیگر به گفت‌وگو بپردازند و قضاوت را به مردم بسپارند.
