ادامه مطلب به این شرح است: لحظه های خداحافظی، لحظه های سخت و دردناکی هستند؛ لحظه های واع با خاطرات، وداع با عطر خوش مهربانی ها و وداع با حضورهای در کنار هم.
دیروز جمعه در آن نمازجمعه ی تاریخی و در لابلای جمعیت فراوان حاضر در مصلا که برای آخرین بار پای صحبت امام جمعه ی محبوبشان نشسته بودند.
به تنها چیزی که می اندیشیدم قدرت بی انتهای ماندگاری نیت های خدایی، احساس های خوب و قدردانی های مردمی بود. حجه الاسلام والمسلمین رضایی امام جمعه بیرجند قریب هشت سال تلاش فرهنگی، مذهبی، دینی و اجتماعی اش را در طَبَق اخلاص گذاشت و با خدا، با مردم و با تعهد و وجدانش معامله ی پر خیر و برکتی کرد؛ معامله ای که از او یک جریان فرهنگی، یک جریان اجتماعی، و یک جریان ارزشی در استان خراسان جنوبی به یادگار گذاشت.
در همه ی این سال ها او با درایت، هوشمندی و درک صحیح از شرایط جامعه استانی به ویژه مشکلات و محرومیت های مردم بیرجند، همه ی همت و تلاش و سعی خود را بکار بست تا منادی دردها و فریاد به حق رنج هایشان باشد.
تا با یکرنگی ، رنگی خدایی بر قلب های مالامال از عشق مردم این خطه به رهبری و ائمه اطهار علیهم السلام و با اخلاص، خلوصی مضاعف برای کیمیای جان های سرشار از استعداد جوانان این شهر باشد.
او منادی وحدت بود، چه درمیان مجامع سیاسی و چه در حوزه های علمیه و چه در استانی که شهروندان و علمای عزیزی اهل سنت ما زندگی می کنند.
او در میان علمای گرانقدر اهل سنت استان چهره ای محبوب و در جاده وحدت بی شمار بین اهل سنت وتشیع، ستاره ای کم نظیر بود.
جوان، او را از خود می دانست، پیر، او را تسکین دهنده ی دردهای جان می گفت و زن ومرد، خُلق حسنه و رفتار نکویش را می ستودند.
دکتر رضایی، روحانی فرزانه، امام جمعه ای محبوب، شهروندی دلسوز، برادری پرمهر و جریان سازی فرهنگی و دینی بود که قدرش از نیمه های خدمتش به بعد بیشتر شناخته شد و زین پس نیز بیشتر شناخته خواهد شد.
در مخاطرات سخت سیاسی استان و در میان موج های سهمگین آن، با عطوفت و صبوری و متانت بر صخره ی بلند امام جمعه ای ایستاد و بر موج شکن پر صلابت تدبیر، پرچم وحدت را افراشته نگه داشت.
دیروز در میان چشم های اشکبار دوستان و قلب های حزین شهروندان و دل های شکسته ی مأمومین و نمازگزاران، بغض گلوی این فریادگر دلسوزی های مردمی، حرف های بی انتها و ناگفته های بسیار داشت.
گفته ها و ناگفته های او، درس های بیشماری از تاریخ است که برای استان و شهر ما عبرت های بی شمار تر دارد.
اکنون حجه الاسلام رضایی با کوله باری از یادهای خوش، رفت تا در سنگری دیگر ادای وظیفه نماید.
به رسم ادب و به تعهد وجدان، او را که رفیقی شفیق برای رسانه های استان و دوستی دست گیر برای مطبوعات وهنرمندان بود؛ با هزاران دعای خیر و با بدرقه ای از شاخه های گل مهربانی و عشق، به آغوش پرمحبت خدا می سپاریم و دل های امیدوارمان را به حضورهای پرشمارش در این استان که وعده اش را برای سربلندی و عزت و احترام مردم خونگرم و عزیزش داده است، امیدوارتر نگه می داریم.
دل آرام می کنیم که مردان بزرگ، همیشه بزرگ می مانند و از او برای همه ی صبر و تلاش وکوشش و فروتنی اش به نمایندگی از خیل عظیم مردم بیرجند، تشکر و کسب حلالیت می نماییم.
به نیت قدردانی و به احترام دلهای گرفته مان از رفتنش، این شعر پرمغز حافظ را نیز بدرقه راه این امام جمعه محبوب و شعر دوست شهرمان می کنیم که ؛
به تودیع توجان می خواهد از تن شد جدا حافظ
به جان کندن وداعت می کنم حافظ خداحافظ
ثنا خوان توام تا زنده ام اما یقین دارم
که حق چون تو استادی نخواهد شد ادا حافظ
تو صاحب خرمنی و من گدایی خوشه چین اما
به انعام تو شایستن نه حد هر گدا حافظ
مگر دل می‌کنم از تو بیا مهمان به راه انداز
که با حسرت وداعت می کنم حافظ خداحافظ
سایت ایرنا خراسان جنوبی: www.irna.ir/skhorasan
پست الکترونیکی به نشانی: irnabirjand94@yahoo.com
کانال اطلاع رسانی : http://telegram.me/irnabirjand
*7559 * 6054*خبرنگار- امیرشاهین نایبی فر*انتشاردهنده- مریم پنجابی*
انتهای پیام دیروز جمعه در آن نمازجمعه ی تاریخی و در لابلای جمعیت فراوان حاضر در مصلا که برای آخرین بار پای صحبت امام جمعه ی محبوبشان نشسته بودند.
به تنها چیزی که می اندیشیدم قدرت بی انتهای ماندگاری نیت های خدایی، احساس های خوب و قدردانی های مردمی بود. حجه الاسلام والمسلمین رضایی امام جمعه بیرجند قریب هشت سال تلاش فرهنگی، مذهبی، دینی و اجتماعی اش را در طَبَق اخلاص گذاشت و با خدا، با مردم و با تعهد و وجدانش معامله ی پر خیر و برکتی کرد؛ معامله ای که از او یک جریان فرهنگی، یک جریان اجتماعی، و یک جریان ارزشی در استان خراسان جنوبی به یادگار گذاشت.
در همه ی این سال ها او با درایت، هوشمندی و درک صحیح از شرایط جامعه استانی به ویژه مشکلات و محرومیت های مردم بیرجند، همه ی همت و تلاش و سعی خود را بکار بست تا منادی دردها و فریاد به حق رنج هایشان باشد.
تا با یکرنگی ، رنگی خدایی بر قلب های مالامال از عشق مردم این خطه به رهبری و ائمه اطهار علیهم السلام و با اخلاص، خلوصی مضاعف برای کیمیای جان های سرشار از استعداد جوانان این شهر باشد.
او منادی وحدت بود، چه درمیان مجامع سیاسی و چه در حوزه های علمیه و چه در استانی که شهروندان و علمای عزیزی اهل سنت ما زندگی می کنند.
او در میان علمای گرانقدر اهل سنت استان چهره ای محبوب و در جاده وحدت بی شمار بین اهل سنت وتشیع، ستاره ای کم نظیر بود.
جوان، او را از خود می دانست، پیر، او را تسکین دهنده ی دردهای جان می گفت و زن ومرد، خُلق حسنه و رفتار نکویش را می ستودند.
دکتر رضایی، روحانی فرزانه، امام جمعه ای محبوب، شهروندی دلسوز، برادری پرمهر و جریان سازی فرهنگی و دینی بود که قدرش از نیمه های خدمتش به بعد بیشتر شناخته شد و زین پس نیز بیشتر شناخته خواهد شد.
در مخاطرات سخت سیاسی استان و در میان موج های سهمگین آن، با عطوفت و صبوری و متانت بر صخره ی بلند امام جمعه ای ایستاد و بر موج شکن پر صلابت تدبیر، پرچم وحدت را افراشته نگه داشت.
دیروز در میان چشم های اشکبار دوستان و قلب های حزین شهروندان و دل های شکسته ی مأمومین و نمازگزاران، بغض گلوی این فریادگر دلسوزی های مردمی، حرف های بی انتها و ناگفته های بسیار داشت.
گفته ها و ناگفته های او، درس های بیشماری از تاریخ است که برای استان و شهر ما عبرت های بی شمار تر دارد.
اکنون حجه الاسلام رضایی با کوله باری از یادهای خوش، رفت تا در سنگری دیگر ادای وظیفه نماید.
به رسم ادب و به تعهد وجدان، او را که رفیقی شفیق برای رسانه های استان و دوستی دست گیر برای مطبوعات وهنرمندان بود؛ با هزاران دعای خیر و با بدرقه ای از شاخه های گل مهربانی و عشق، به آغوش پرمحبت خدا می سپاریم و دل های امیدوارمان را به حضورهای پرشمارش در این استان که وعده اش را برای سربلندی و عزت و احترام مردم خونگرم و عزیزش داده است، امیدوارتر نگه می داریم.
دل آرام می کنیم که مردان بزرگ، همیشه بزرگ می مانند و از او برای همه ی صبر و تلاش وکوشش و فروتنی اش به نمایندگی از خیل عظیم مردم بیرجند، تشکر و کسب حلالیت می نماییم.
به نیت قدردانی و به احترام دلهای گرفته مان از رفتنش، این شعر پرمغز حافظ را نیز بدرقه راه این امام جمعه محبوب و شعر دوست شهرمان می کنیم که ؛
به تودیع توجان می خواهد از تن شد جدا حافظ
به جان کندن وداعت می کنم حافظ خداحافظ
ثنا خوان توام تا زنده ام اما یقین دارم
که حق چون تو استادی نخواهد شد ادا حافظ
تو صاحب خرمنی و من گدایی خوشه چین اما
به انعام تو شایستن نه حد هر گدا حافظ
مگر دل می‌کنم از تو بیا مهمان به راه انداز
که با حسرت وداعت می کنم حافظ خداحافظ
سایت ایرنا خراسان جنوبی: www.irna.ir/skhorasan
پست الکترونیکی به نشانی: irnabirjand94@yahoo.com
کانال اطلاع رسانی : http://telegram.me/irnabirjand
*7559 * 6054*خبرنگار- امیرشاهین نایبی فر*انتشاردهنده- مریم پنجابی*
کپی شد
