نمازی که علیرضا را به اوج رساند

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: همه سعی اش را می کرد تا برای نماز جماعت خود را به مسجد برساند اما آن روز هر چه کرد نتوانست به نماز اول وقت برسد و به خانه آمد و وضو گرفت و وارد اتاق شد، مادر از لای در اتاق رفتارش را زیر نظر داشت و یواشکی نگاهش می کرد و در دل به داشتن چنین فرزندی افتخار.

علیرضا[1] با آن قامت کوچکش رو به قبله ایستاده بود و حمد و سوره را قرائت می کرد و طوری کلمات از دهانش خارج می شد که انگار خدا مقابلش ایستاده و دارد با او صحبت می کند. کلمات دقیق و شمرده شمرده ادا می شد و آرامش همه وجودش را احاطه کرده بود.

چند روزی گذشت و مادر سر صحبت را با او باز کرد و گفت سر نماز با خدا چه می گویی و...

علیرضا به زبان آمد و گفت: اشکال در این است که ما برای همه کارهایمان وقت می گذاریم و به نماز که می رسد سعی می کنیم زودتر آن را جمع و جور کنیم و باز هم به سراغ کارهایمان برویم غافل از آنکه این زرنگی نیست و تنها همان که با او در حال صحبت هستیم به وقتمان برکت می دهد نه کار دیگر و صاحبخانه ای دیگر.[2]