چرا خطر حملات با دستگاه های کامپیوتری به کشورها و شرکت های هواپیمایی عربی و اسلامی یا هواپیماهایی که از شهرها و پایتخت های اسلامی به طور دقیق می آیند محدود شده و چرا شرکت ها، کشورها، شهرها و پایتخت های دیگر معاف شده اند؟
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم در سرمقاله خود به ممنوعیت حمل لوازم الکترونیکی در پروازها به سمت آمریکا پرداخت و نوشت: پس از دو دستورها حقوقی برای ممنوعیت ورود شهروندان شش کشور اسلامی به ایالات متحده آمریکا اکنون این همان دولت آمریکاست که خودش و به همراهش دولت انگلیس تصمیمی مبنی بر ممنوعیت حمل لپتاپ و تبلت در هواپیماهایی که از چندین کشور در منطقه خاورمیانه و آفریقا از جمله ترکیه، مصر، اردن، عربستان سعودی، قطر، امارات عربی متحده و مراکش می آیند، اتخاذ می کنند.
دلایلی که این ممنوعیت را به گفته منابع آمریکایی و انگلیسی تحمیل کرده پیش بینی وقوع «خطر تروریستی جدید» و کشف طرح های گروه القاعده برای ایجاد « راه های جدید» برای انجام حملات با لپتاپ است و روزنامه های انگلیسی نیز نوشتند که دستگاه اطلاعاتی آمریکا به این اطلاعات طی حمله یگانی از نیروهای ویژه دریایی(نیوی سیل) در ماه ژانویه گذشته به اردوگاه گروه القاعده در یمن دست یافتند و «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا را درباره محتوی آن در جریان گذاشتند.
ما در این روزنامه «رأی الیوم» از همه تدابیر امنیتی اتخاذ شده توسط هر کشوری که هدفش حمایت از جان غیرنظامیان و سلامت آنهاست چه در هواپیماها در هوا چه در بازارها روی زمین حمایت می کنیم لیکن چیزی که نگران کننده است «گزینشی» عمل کردن در اجرای این تدابیر علیه شرکت های هواپیمایی و کشورهای عربی و اسلامی به طور خاص است؛ امری که می توان آن را در ردیف بخشی از اقدام های نژادپرستانه روزافزون این روزها یعنی اسلاموفوبیا(اسلام هراسی) قرار داد که عرب ها و مسلمانان را هدف قرار داده است؛ و همین مساله نیز قوی ترین مهمات را برای گروه های تروریستی تامین می کند و به آنها بهانه های و توجیه های لازم برای ادامه حملات شان به اروپا و آمریکا به شیوه های مختلف تقدیم می کند.
در سال 2001 یک شهروند جوان انگلیسی به نام «ریچارد رید» تلاش کرد که یک هواپیمای آمریکایی که در راه نیویورک بود را با شعله ور کردن بمبی که در کفشش جاسازی شده بود، منفجر کند و کسانی که در صندلی های کناری اش در صندلی های درجه گردشگری بودند تیم هواپیما را مطلع کردند که آنها نیز به سرعت دستگیرش کردند و بعدها مشخص شد که این جوان چند ماه قبلش به اسلام گرویده است و در آن زمان در همه فرودگاه های جهان بر بازرسی کفش های مسافران پیش از سوار شدن شان به هواپیما تمرکز شد و همین کار زمانی که اطلاعاتی درباره قصد القاعده برای استفاده از بمب هایی با مواد مایع فاش شد، تکرار شد؛ امری که باعث شد از بالا بردن هر گونه ماده ای به داخل هواپیما جلوگیری شود.
اگر درباره واقعیت داستان این جوان انگلیسی تازه مسلمان شده و دلایل پشت پرده آن تردید کردیم و در منبر رسانه ای دیگری داین تردید مان را در آن زمان ذکر کردیم از جمله اینکه چرا این جوان به دستشویی هواپیما نرفت تا فتیله بمب را به دور از چشم ها شعله ور کرده و خودش و هواپیما را با هم منفجر کند، همین شک ها و تردیدها نیز درباره این هجمه ای که اسلام و مسلمانان را هدف قرار داد و به آنها اتهام تروریسم را می چسیاند، به ما دست داده است به رغم آن که به وجود چنین خطری و قصد گروه های تروریستی که اسلام را به عنوان ویترین خود برای توجیه اقدامات انفجاری خونین استفاده می کنند،اذعان داریم.
بیشتر توضیح می دهیم و درباره دلایل منحصر کردن خطر حملات با دستگاه های کامپیوتری در کشورها و شرکت های هواپیمایی عربی و اسلامی یا هواپیماهایی که از شهرها و پایتخت های اسلامی به طور دقیق می آیند می پرسیم و چرا شرکت ها، کشورها، شهرها و پایتخت های دیگر معاف شده اند؟
تروریست فرضی می تواند از هواپیمای انگلیسی که از لندن یا هواپیمای بلژیکی که از بروکسل، یا هواپیمای آلمانی که از برلین یا هواپیمای هندی که از نیودهلی پرواز می کند استفاده کند و چگونگی ساخت این بمب ها چه بسا در پایگاه های اینترنتی القاعده یا گروه داعش در شبکه های اینترنتی یا شبکه های اجتماعی دیگر مانند فیس بوک، واتساپ و غیره وجود دارد یعنی اینکه قاره پیما است و از شرکت های هواپیمایی فرقی نمی کند هویتش چه باشد و نام چه کشوری بر آنها است، از همه عبور کرده است.
بیم آن داریم که این گونه تدابیر غیرمنتظره و ناگهانی در چارچوب حمله نژادپرستانه علیه اسلام و مسلمانان است که این روزها و از زمان رسیدن دونالد ترامپ به کاخ سفید بیشتر شده است زیرا ترس در این جا محدود به رایانه ها و دستگاه های الکترونیکی دیگرشان محدود شده است و کسی غیر از آنها و دیگر ملیت ها یا عقاید دیگر شامل این مساله نمی شوند. بعید نمی دانیم که شرکت های هواپیمایی عربی و اسلامی مانند هواپیمایی امارات، الاتحاد، قطر و ترکیه که موفقیت های بزرگی در جهان به دست آوردند و حسادت و غبطه همتاهای آمریکایی را برانگیختند به طور کلی یا جزئی هدف قرار گرفته شده اند به ویژه آن که برخی از شرکت های آمریکایی از این موفقیت به شیوه های مستقیم یا غیرمستقیم شکایت کرده اند که این جا، جای شرحش نیست.
آن چه برای ما دردناک است این است که حکومت های عربی مربوطه هرگز به این گزینشی عمل کردن و دارای ویژگی نژادپرستانه چنین ممنوعیتی اعتراض نکرده اند و هیچ گونه سووال هایی جدی درباره دلایل واقعی آن مطرح نکرده اند ؛ البته این کارشان در هر صورت چیز عجیبی نیست.
