وعده و وعیدهای غیرمستند برخی کاندیداها برای ایجاد میلیونی اشتغال در بازار، چوب حراج به عقلانیت زده و به سطح نگران‌کننده‌ای رسیده است. من و برخی کارشناسان دیگر در روزهای اخیر امکان‌پذیری این وعده‌ها را از جمله حل مشکل بی‌کاری با توسعه صنعت پتروشیمی به‌شدت سرمایه‌بر و کم‌اشتغال ارزیابی کرده و بی‌اطلاعی گویندگان از ویژگی‌های بدیهی این صنعت و ناآشنایی با فرایند و الزامات پویایی اشتغال را نشان داده‌ایم. همه ما به روشنی دیده‌ایم چگونه در سال ٨٨ تا ٩٢ که شمار تولید انبوه ١,٥ تا ٢.٥ میلیون شغل سر داده می‌شد، خالص ایجاد اشتغال جدید سالانه به‌طور بی‌سابقه‌ای به ١٤ هزار شغل (نزدیک به صفر) کاهش یافت.
با محاسبات بی‌اساس و جمع و تقسیم‌های غیرواقعی اعتبارات عمرانی و تسهیلات بانکی تعداد مشاغل جدید به ازای هر ٢٠٠ میلیون تومان منبع، محاسبه و به عنوان عملکرد قطعی اشتغال‌زایی اعلام شد اما و هزاران اما که با همه تلاش‌های انجام‌شده تعداد فرصت‌های شغلی جدید با همان مبنا تا پایان سال به زحمت به شش هزار نفر (یک‌دهم قول و وعده استاندار) رسید. البته پیش از پایان سال در همان دولت با جابه‌جایی استانداران، استاندار جدید رقم‌سازی و گزارش‌های دروغین و خیال‌بافی در ایجاد شغل را به انتقاد گرفت و بر مبنای مشاهدات و مراجعات خود آن را یک خیانت و اغواگری بزرگ در حق مردم دانست.تجارب تلخ وعده‌های سیاسی و بی‌مبنای اشتغال نه براساس سازوکارهای واقعی و پویای اقتصاد ملی بلکه به قدر و اندازه توهم و خیال‌بافی نزد همه ما موجود است؛ مبادا مسیر کارشناسی و عالمانه موجود به همان مدار غلط بازگردد.
