روزنامه «ستاره صبح» در سرمقاله امروز خود نوشت:
موضوع حذف سوبسید یا یارانه‌ای که به‌صورت پیدا و پنهان به افراد پرداخت می‌شود در همه دولت‌های پس از انقلاب مطرح بوده و هر یک از دولت‌ها سازوکار خاص در این مورد داشته‌اند، در این بین دولت‌های «دفاع مقدس»، «سازندگی» و «اصلاحات» برای واقعی کردن قیمت کالاهایی که دولت بابت تولید آن‌ها یارانه می‌دهد از روش «پله‌کانی» افزایش قیمت «حامل‌های انرژی» به‌ویژه بنزین، گازوئیل و... استفاده شده است.
بر اساس این شیوه هرسال 20 تا 25 درصد به قیمت حامل‌های انرژی به‌ویژه بنزین اضافه می‌شد. این رویه قرار بود تا واقعی شدن و رسیدن قیمت حامل‌های انرژی به فوب خلیج‌فارس یعنی قیمت بنزین در کشورهای حاشیه خلیج‌فارس ادامه یابد. آخرین اقدام درباره واقعی کردن قیمت حامل‌های انرژی توسط مجلس ششم و دولت هشتم اصلاحات برداشته شد و در برنامه ششم توسعه به دولت تکلیف شده بود با افزایش پله‌کانی قیمت حامل‌های انرژی به گونه‌ای عمل کند که در پایان سال 1384 قیمت حامل‌های انرژی واقعی و به قیمت بنزین در کشورهای حاشیه خلیج‌فارس برسد.
در حالی که این روند ادامه داشت انتخابات مجلس هفتم از راه رسید و با حذف گسترده اصلاح‌طلبان توسط دستگاه‌های نظارتی، بستر برای شکل‌گیری مجلس هفتم با اکثریت اصولگرا و بعضاً کم‌تجربه فراهم شد. مجلسی که بعضی اعضای آن گفتند ما قصد داریم ژاپن اسلامی در ایران ایجاد کنیم. احمد توکلی، محمدرضا باهنر و... به میدان آمدند و «طرح تثبیت 9قلم کالا» ازجمله بنزین را به تصویب رساندند و با افتخار گفتند قیمت بنزین باید 35تومان باقی بماند. این اقدام در نظر آن‌ها آن‌قدر مهم جلوه کرده بود که غلامعلی حداد عادل رئیس مجلس هفتم آن را عیدی نوروزی ایرانی‌ها اعلام کرد. کار به اینجا ختم نشد، انتخابات ریاست جمهوری سال 1384 هم از راه رسید و با حمایت تمام‌قد اصولگراها از محمود احمدی‌نژاد، وی رئیس دولت نهم شد.
دولتی همسو با مجلس هفتم شکل گرفت و در عمل به شیوه‌های پوپولیستی روی آوردند، اما اقدامات آن‌ها آن‌قدر بی‌مایه و غیرکارشناسی بود که سرانجام خودشان پا روی تصمیم خود گذاشتند و قیمت هر لیتر بنزین را نخست 100تومان و بعد 400تومان شد. حسن روحانی هم در دولت‌های خود دو بار قیمت بنزین را افزایش داد. یک بار قیمت هر لیتر بنزین را 600 و بار دوم 1000 تومان تعیین کرد. پرسش این است که اگر اصولگراها در مجلس و دولت‌های اصولگرا می‌گذاشتند قیمت حامل‌های انرژی به‌صورت پله‌کانی و تدریجی افزایش و واقعی شود، آیا ملت خسارت می‌داد یا سود می‌برد؟
اگر قیمت بنزین و گازوئیل از 14سال پیش واقعی می‌شد آیا 10 تا 20میلیون لیتر سوخت در روز از کشور به خارج قاچاق و سودش به جیب قاچاقچیان و مردمان دیگر کشورها می‌رفت؟ آیا درست بود که از سال 84 تا کنون به فقیر و غنی بنزین یارانه‌ای داده شود؟ اقدامی که از یک‌سو تبعیض است و سوی دیگر عادلانه نیست، زیرا دولت از 960 هزار میلیارد تومان یارانه پیدا و پنهان که در سال می‌داد درواقع از جیب روستایی یا شهری که فاقد خودرو بود برمی‌داشت و در جیب افرادی می‌ریخت که چند خودرو داشتند. این‌ها و گفتنی‌های دیگر خسارت‌هایی هستند که اصولگراها بر دوش ملت ایران گذاشته‌اند و هنوز هم همین رویه را ادامه می‌دهند. اگر این جماعت می‌گذاشت قیمت حامل‌های انرژی تدریجی افزایش می‌یافت در طول 14 سال گذشته هم چرخ اقتصاد می‌چرخید و هم زندگی مردم، آنچه در عمل به‌واسطه طرح تثبیت قیمتها اتفاق افتاد چرخ اقتصاد و چرخه زندگی مردم دچار مشکل شد. حال که دولت در یک اقدام دیرهنگام قیمت بنزین را افزایش داده باید منتظر ماند و دید واکنش اصولگراها به این اقدام که در عمل به نفع فرودستان جامعه است چه خواهند کرد؟
