ستایشگری در شعر فارسی از کجا می‌آید؟

اصلان قزللو از پایان کار پژوهش «ستایشگری نام و نان» در 200 صفحه خبر داد و تاکید کرد که از آنجا که انتشار آثار این‌چنینی برای برخی ناشرنماها بازار کاسب‌کاری را ایجاد کرده، فعلا از انتشار آن خودداری کرده است.

لینک کوتاه کپی شد

به گزارش جی پلاس، این شاعر و پژوهشگر ادبی گفت: از آنجا که در حوزه پژوهش برخی از کاسب‌کاری‌ها رایج شده است و ناشران از چنین کارهایی حمایت نمی‌کنند هنوز این اثر را به جای خاصی نداده‌ام اما آنچه بدیهی است، این است که آنچه تحت عنوان کارهای پژوهشی توسط برخی ناشران منتشر می‌شود اغلب کارهایی است که با هزینه مولف ولی با نام ناشر پیوند خورده‌ است. او درباره ویژگی‌های کتاب پژوهشی «ستایشگری نام و نان» اظهار کرد:‌ این اثر درباره موضوع ستایشگری در شعر فارسی از قرن سوم تا دوره شهریار است و در آن به موضوعاتی همچون اینکه چرا ستایشگری در شعر وجود دارد، علت و زمینه‌های آن در قرون مختلف چه بوده و اینکه آیا شاعران خواهان مداحی بوده‌اند یا اینکه زمینه‌های اجتماعی سیاسی باعث پیدایش چنین اشعاری شده است، در کنار اینکه چرا قالب‌های این شعر در دوره‌های مختلف فرق می‌کند، پرداخته شده است. بنا به گفته این محقق، اولین شعر ستایشگری در قالب قصیده بوده و بعدها در قرن‌های ۵ و ۶ به علت طولانی بودن قصیده مورد بی‌مهری درباریان قرار گرفته و بدین ترتیب غزل جایگزین آن شده است. قزللو یادآور شد: خاقانی اولین شاعری است که ستایشگری را از قصیده به غزل آورد و بعدها بزرگانی چون حافظ از این سبک استفاده کردند. البته در کار حافظ رندی خاصی وجود داشت. او غزل عاشقانه را با مداحی ترکیب کرده و بی‌آنکه نامی از قالب به میان آورد قالبی نو که «غزل - قصیده» است، ساخته است. از ویژگی‌های این شعر آن است که اگرچه ظاهر غزل را دارد نام ستایش‌شونده را می‌آورد و مثل قصیده است. اگرچه تخلص شاعر که از ویژگی‌های غزل است در چنین شعرهایی دیده می‌شود. همچنین از خصوصیات دیگر این شعر آن است که بسیار کوتاه‌تر از قصیده است و بین پنج، شش بیت تا نهایت ۲۴ بیت سروده می‌شود در حالی که ابیات غزل بالاتر از ۱۲ تا ۱۳ بیت است. این شاعر به تازگی مجموعه‌ای از اشعار بزرگسالانه خود را با نام‌های «جمله، بی‌نقطه نگاهت»، «به بال شاپرک»، «همه زبان‌ها»، «آدم‌ها و مترسک‌ها» و «خالی خاطره‌ها» تدوین کرده و بنا دارد آن‌ها را راهی بازار کند. این مجموعه اشعار، اغلب اشعار سپید با مضامین عاشقانه، اجتماعی و فلسفی‌اند که عمدتا براساس تاریخ سرایش تقسیم شده‌اند نه شیوه و سبک سرایش شعری. مضاف بر اینکه در حوزه موضوعی نیز هیچ تقسیم‌بندی خاصی ندارند و تنها می‌توان گفت «به بال شاپرک» که در فاصله سال‌های ۹۰ تا ۹۳ سروده شده، عمدتا اشعار دوبیتی هستند. منبع: ایسنا

دیدگاه تان را بنویسید