آمده بودند که بمانند، بعثی ها را می گویم. آخر آن روزها اوایل جنگ بود و نمی دانستند با چه شیربچه هایی طرف خواهند شد و صدام خوش خیال هم گفته بود که اگر ایرانی ها بتوانند خرمشهر را پس بگیرند بصره را خواهد بخشید و...
گاهی وقت ها آنقدر نارنجک و فشنگ به خودش آویزان می کرد که دیگر راه رفتن برایش بسیار سخت می شد.
33 سال پیش در چنین روزی نوای شنوندگان عزیز توجه فرمایید، سراسر ایران اسلامی را فرا گرفت و غریو خونین شهر، شهر خون آزاد شد در فضای کشور طنین افکند. مردم شادمان به خیابان ها ریختند و شیرینی و شکلات به هم تعارف کردند چرا که تکه ای از میهنشان از چنگال دژخیمان بعثی رها شده بود؛ هر چند که جای بسیاری از دلاورمردان خالی بود.
خرمشهر 35 روز مقاومت کرد و بهروز فرماندهی جمعی از مدافعان شهر را به عهده داشت اما سال ها گذشت تا به محمد[1] پیوست.