در بخشی از وصیتنامه شهید نوری آمده: سخنی با مادر عزیزم دارم که از دست دادن فرزند سخت است اما صحرای کربلا و علی اکبر و علی اصغر و عباس علمدار و زینب و بدن پاره پاره برادر، مصیبتی دیگر است.
دو ترکش بودند که باید مأموریتی را به اتمام می رساندند، یکی بر سر علیرضا اصابت کرد و آن دیگری پهلوی راستش را شکافت و دقایقی بعد، شهادت علیرضا، امضایی بود بر پایان مأموریت آن دو.
آنقدر خون از علیرضا رفته بود که هیچ علائم حیاتی در او دیده نمی شد، به سردخانه بیمارستان منتقل شد اما...
آنقدر خون از علیرضا رفته بود که هیچ علائم حیاتی در او دیده نمی شد، به سردخانه بیمارستان منتقل شد اما...
لرزشی که بر دستانش نشست، حکایت از رفتن علیرضا داشت که دقایقی بعد از رادیو عراق پخش شد.
حالا که او از رفتنش مرا مطمئن کرد، من نیز باید از خودم و بچه ها به او اطمینان خاطر می دادم.
نگاهش علیرضا را تا جایی که برایش توان داشت، دنبال کرد و او رفت و دیگر برگشتی در کار نبود.
وقایع مختلف طوبی را به این باور رسانده بود که هر اتفاقی که قرار است بیفتد، حتماً می افتد.
نامه نگاری، شیوه ای آشنا و قدیمی میان علیرضا و طوبی که حتی تا آخرین روز شهادت نیز ادامه داشت.