پایگاه خبری و اطلاع رسانی جماران_ «انسان را، خداى تعالى از حقیقت رحمت خود آفریده، و انسان صورت رحمت الهیّه است»(امام خمینی(س)،شرح حدیث جنود عقل و جهل، ص240). طبیعی است که این صورت رحمت الهیه، بیش از همه کس مورد توجه و هدف عطوفت و مهربانی عالی ترین مظهر این رحمت، یعنی وجود مقدس نبی مکرم اسلام(ص) که "رحمت للعالمین" است، قرار گیرد. این رأفت و رحمت همگانی نسبت به همه انسان ها و از طرفی اندوه برای ایمان نیاوردن و سرپیچی آن ها از راه سعادت و خوشبختی تا آن جا آن بزرگوار را آزرده می ساخت که خدای تبارک و تعالی به او تسلی می داد. و البته این شفقت و مهربانی و خیرخواهی ناشی از آن، حتی کفار و مخالفین آن حضرت را هم در بر می گرفت. امام خمینی که خود درس گرفته از مکتب نبی مکرم اسلام بود و در خیرخواهی برای ابنای بشر بر همین شیوه و راه و روش تأسی می جست، در گفتاری پند آموز چنین ترسیمی از رسول گرامی اسلام ارائه می کنند:
«پیغمبر اسلام براى اینکه مردم تربیت نمى شدند غصه مى خورد به طورى که خداى تبارک و تعالى او را تسلیت مى داد؛ در مشقّت بود، خداى تبارک و تعالى به او خطاب مى کند که ما قرآن را نفرستادیم که تو در مشقّت باشى. و براى ملتها از پدر براى اولادش، از پدر مهربان براى اولادش، بر ملتهاى عالم او بیشتر غصه مى خورد و کافرها را وقتى که مى دید که اینها به مجراى طبیعى انسانى نمى آمدند، براى آنها متأسف بود و هر انسانى باید این طور باشد که متأسف باشد براى آنهایى که نمى آیند به خط اسلام و خط انسانیت.» (صحیفه امام، ج15، ص:492و 493 )