به گزارش جماران، آیت الله غرویان در آرمان نوشت:
چندی است که بر طبل وحدت کوبیده می‌شود اما بیش و بلندتر از هر زمان دیگری، صدای طبل وحدت اصولگرایی به گوش می‌رسد؛ ادعایی که گاه تائید می‌شود و گاه تکذیب. سوالی که در این برهه از زمان بیشتر خودنمایی می‌کند این است که آیا اصولگرایان سنتی تن به وحدت با پایداری‌ها خواهند داد یا خیر؟ در این رابطه لازم است تاکید شود جبهه پایداری با نوع عملکردی که در طول این چند سال از خود نشان داده، نمی‌تواند محلی برای وحدت باشد.
به‌عبارت دیگر به این دلیل که پایداری‌های دارای نوعی تفکر خاص هستند و تنها خود را برحق و دیگران را باطل می‌دانند و این حقیقت بارها و بارها هم در واکنش‌های سیاسی و هم در نوع عملکرد آنها به وفور به نمایش گذاشته شده است، وحدت با آنها کمی قابل تامل است.
بر اساس شناختی که از این طیف وجود دارد، آنها تنها تفکر و نگاه خود را ارجح می‌دانند و گاهی پیش آمده است که صراحتا وحدت با دیگر گروه‌ها را بی‌معنا خوانده‌اند. بر این اساس با توجه به عملکرد این جبهه در طول چند سال ظهور و بروز خود و بر اساس نوع تفکری که در میان آنها رواج دارد احتمال رسیدن به یک نقطه مشترک با سایر گروه‌ها حتی اصولگرایان ضعیف به نظر می‌رسد، ضمن آنکه باید تجربه‌ای که اصولگرایان سنتی در نتیجه انتخابات 92 کسب کردند را مدنظر قرار داد چراکه آنچه به شکست اصولگرایان در انتخابات ریاست‌جمهوری 24 خرداد تعبیر می‌شود درواقع بهایی بود که اصولگرایان سنتی به‌دلیل حمایت از این طیف به‌رغم عملکرد هشت‌ساله آنها پرداخت کردند و به همین دلیل به نظر نمی‌رسد اصولگرایان سنتی بخواهند تجربه گذشته را بار دیگر تکرار نمایند مضاف بر اینکه در میان پایداری‌ها یعنی میان طیف قم و تهران، اختلاف وجود دارد بدین صورت که برخی از آنها در تهران اعلام می‌کنند «ما می‌توانیم با سایر گروه‌ها وحدت داشته باشیم» اما صدایی مخالف آن از قم به گوش می‌رسد که «وحدت مفهوم ندارد» بنابراین درحالی که این طیف حتی در میان خود نیز نتوانسته به یک نقطه
مشترک برسد، چگونه می‌خواهد با گروهی دیگر تشکیل ائتلاف دهد؟! البته ریشه اختلافات نیز می‌تواند این دلیل عمده باشد که اساسا پایداری‌ها اعتقاد به شور و مشورت با دیگران ندارند.
بنابر این پرواضح است که با چنین مبنایی نمی‌توانند به وحدت با هیچ طیف و گروهی دست یابند. اعضای جبهه پایداری مادامی که اعتقاد به تک‌روی داشته باشند، بدیهی است که رسیدن به یک وفاق دشوار می‌شود، ممکن است در ظاهر و در لفظ از وحدت سخن گفته شود اما در عمل اینگونه نخواهد بود.
با وجود تمام این مباحث، بر فرض اگر این وحدتی که هرازگاهی درمورد آن صحبت می‌شود، به سرانجام برسد باز مساله تمام شده نخواهد بود چراکه این وحدت شاید بتواند در طیف اقلیتی تاثیرگذار باشد ولی با توجه به رای اکثریت مردم به دولت اعتدال، اگر فضای امروز تا انتخابات آینده در کشور حاکم باشد اکثریت مردم به جناح اعتدالگرا و چهره‌های معتدل رای خواهند داد و چهره‌های رادیکال را کنار می‌گذارند چراکه فضای امروز کشور فضای آرامی است و آقای روحانی توانسته است در طول این یک سال و اندی توفیقات خوبی را کسب نماید؛ این واقعیتی انکارناپذیر است که همه می‌خواهند کشور در یک فضای آرام به سمت پیشرفت حرکت کند و هزینه‌های کشور صرف اختلاف و درگیری و جنجال نشود لذا در این فضا، اعتدالیون رای بیشتری خواهند داشت.
