در سال 1347 هنگامی که از پرفسور فضل الله رضا دعوت می شود ریاست دانشگاه تهران را بپذیرد تنها یک شرط تعیین می کند. این که اختیار داشته باشد کسانی را که بدون طی مراحل قانونی و صلاحیت علمی به عضویت هیات علمی درآمده اند درهر جایگاهی باشند کنار بگذارد. در آن زمان این شایعه درگرفته بود که برخی - که البته مدارک دانشگاهی لازم را داشتند و صرفا از نظر رتبه - با سفارش بالا آمده اند. هنگامی که موافقت با این شرط را اخذ می کند ریاست دانشگاه تهران را می پذیرد و گفته می شود به خدمت 100 نفر که بعضا شهرت و نفوذ هم داشتند پایان داد یا جایگاه شان را تنزل داد.
جماران: «در دولت گذشته 422 هزار نفر بدون رعایت هر گونه تشریفات مانند آگهی استخدامی و برگزاری آزمون استخدام شدند.
- 650 هزار نفر در چند سال گذشته استخدام شده‌اند و جذب حدود 450 هزار نفر ازاین افراد بدون ضوابط و بر اساس رابطه بوده است.
- 2 درصد از 76 هزار نفری که در دو سال گذشته در وزارت آموزش و پرورش استخدام شدند، بی‌سواد هستند. 14 درصد تحصیلاتی تا مقطع ابتدایی، 19 درصد راهنمایی، 1 درصد دیپلم و 33 درصد بالاتر از دیپلم هستند.
- از سال 83 تا 91 حدود 332 هزار نفر در آموزش و پرورش استخدام شده‌اند.
- متأسفانه در دولت گذشته عمده اطرافیان و خانواده‌های مسئولان، فرمانداران، استانداران و وزرا بدون هیچ قانونی استخدام شدند، به طوری که دختر یکی از فرمانداران که الفبای زبان عربی را بلند نبود در آن دوران به‌عنوان معلم عربی استخدام شد و هم‌اکنون در حال تدریس درس جغرافیا است!»
عبارات 5 گانه بالا بخشی از آمار و اطلاعات تکان دهنده ای است که غلامعلی جعفر زاده ایمن آبادی نماینده رشت و عضو کمیسیون برنامه و بودجه مجلس شورای اسلامی در گفت و گوی اخیر با شبکه خانه ملت بیان کرده است.
نخست باید صراحت و درک این نماینده را ستود که در روزگاری که شماری از نمایندگان دغدغه هایی چون ممنوع البیان کردن یک چهره مشهور سیاسی یا منع وازکتومی مردان یا ساپورت پوشی بانوان را دارند بر روی موضوعی انگشت گذاشته که بسیار قابل تامل و بلکه تکان دهنده است.
در واقع همان 5 عبارت کفایت می کند ونیاز به تحلیل و حاشیه نیست. اما به جز اشاراتی که در قیاس دغدغه این نماینده محترم با شماری دیگر آمد نکات دیگری نیز قابل ذکر است:
1-استخدام بیش از 1500 نفر بی سواد در وزارتخانه متولی سواد آموزی قضیه ای به غایت طنزآمیز است. شاید گفته شود این افراد برای امور خدماتی استخدام شده اند که نه نیاز به سواد الفبایی دارد و نه مهارت خاصی. در پاسخ می توان به ستونی از صفحات نیازمندیهای پرشمارگان ترین روزنامه ایران ارجاع داد که گاه زن و شوهر لیسانسه را آماده سرایداری در یک ساختمان معرفی می کند.
ضمن این که برای هر کاری هم استخدام شده باشند در وهله نخست «استخدام» شده اند و اگر قرار بر مبارزه با بی سوادی است و نهاد زیر مجموعه آموزش و پرورش متولی این کار است با استخدام بی سوادان نقض غرض انجام داده است. تنها می توان حدس زد که برخی «از ما بهتران» که مملکت را مِلک طِلق خود می دانند احساس کرده اند استخدام برادر و خواهر و پسر عمویشان کافی نیست وبرای بستگان بی سواد خود نیز کاری دست و پا کرده اند.
2- گفته اند دختر یکی از فرمانداران که الفبای عربی هم بلد نبوده به عنوان معلم عربی استخدام شده و هم اکنون در حال تدریس جغرافیاست! این هم استعبادی ندارد. چون همان گونه که پدر که لابد فرمانداری بلد نبوده ولی فرماندار شده احساس کرده دخترش هم می تواند عربی و جغرافیا تدریس کند.
وقتی وزیر کشور (وقت) می توانسته دکترای واقعی نداشته باشد و سر کلاس دانشکده حقوق خاطرات «اکسفورد» با «فتحه بر روی الف» را بازگوید از فرماندار فلان شهرستان که چندین مرتبه پایین تر از او بوده هم بیش از استخدام فرزند و گماردن او به تدریس عربی و جغرافیا برنمی آمده است!
3- از دولت انتظار می رود با ارایه لایحه ای به خدمت این گونه افراد خاتمه دهد. بحث های نمایندگان هنگام بررسی این لایحه نیز بسیار شنیدنی خواهد بود تا بدانیم کدام نمایندگان از استخدام های غیر قانونی دفاع می کنند. در لایحه می توان تعیین ضوابط را به نمایندگان سپرد تا هیچ بهانه ای باقی نماند.
4- دست آخر این که نقل می کنند در سال 1347 هنگامی که از پرفسور فضل الله رضا دعوت می شود ریاست دانشگاه تهران را بپذیرد تنها یک شرط تعیین می کند. این که اختیار داشته باشد کسانی را که بدون طی مراحل قانونی و صلاحیت علمی به عضویت هیات علمی درآمده اند درهر جایگاهی باشند کنار بگذارد. در آن زمان این شایعه درگرفته بود که برخی - که البته مدارک دانشگاهی لازم را داشتند و صرفا از نظر رتبه - با سفارش بالا آمده اند. هنگامی که موافقت با این شرط را اخذ می کند ریاست دانشگاه تهران را می پذیرد و گفته می شود به خدمت 100 نفر که بعضا شهرت و نفوذ هم داشتند پایان داد یا جایگاه شان را تنزل داد.
پرفسور رضا با این کار اعتبار دانشگاه تهران را چنان بازگرداند که دانشگاه مادر در ایران را به دو دوره قبل و بعد از او تقسیم می کنند و جالب این که پس از انجام این کار ترجیح داد از ریاست دانشگاه تهران کناره گیرد و وقت خود را تنها صرف امور علمی کند.
به عبارت دیگر مهم ترین کاری که پرفسور رضا در کمتر از یک سالی که رییس دانشگاه تهران بود ( مرداد 1347 تا تیر 1348) انجام داد این بود که به خدمت این گونه افراد که وجاهت علمی را خدشه دار می کردند پایان دهد چون اینان مانع دیگران می شوند. کاش سال پیش که این دانشمند مهتر جهانی در آستانه 100 سالگی به ایران آمد و از او تجلیل شد به این بهانه به این نکته هم می پرداختند و به جز جنبه های علمی خاطرات مدیریتی او خصوصا در این باره نیز باز گفته می شد.
5- هر چند دکتر فرجی دانا به خاطر انگشت گذاشتن بر روی بورسیه های غیر قانونی آماج حمله قرار گرفته اما دولت با لایحه و نمایندگان با طرح می توانند به غصب غیر قانونی مناصبی که حق افراد شایسته بوده پایان دهند و عدالت را جاری کنند. خواه این شخص بی سوادی باشد که به استخدام وزارت آموزش و پرورش درآمده خواه عنوان «دکتر» بر ابتدای نام خود داشته باشد چنانچه استخدام به صورت غیر قانونی بوده باشد جای خود را باید به دیگران بدهند و این عین عدالت است.
درباره حقوق و مزایایی که دریافت کرده اند نیز خودشان از مراجع تقلید استفتا کنند تا چگونه بخشی یا تمام آنها به بیت المال بازگردد یا مصروف امور خیر شود. در این موضوع اخیر البته دولت چندان نمی تواند ورود کند چون قانونی هم تصویب شود عطف به ماسبق نخواهد شد و به میزان اعتقادات آنان بستگی دارد.
منبع: عصرایران- سروش بامداد
کپی شد
