رابرت فیسک در ایندیپندنت نوشت: چرا دیکتاتورها عاشق انتخابات هستند؟ این یک پرسش قدیمی در خاورمیانه است اما در حالی که قرار است عبدالفتاح السیسی به زودی پیروز انتخابات ریاست جمهوری مصر و بشار اسد فاتح انتخابات ریاست جمهوری سوریه اعلام شوند، به نظر می رسد این پرسش قدیمی هنوز نیاز به پاسخ دارد. آنها لابد با آرای 90 درصدی پیروز انتخابات خواهند شد؛ شاید هم یک روز در 80 سالگی، باز بتوانند 81.5 درصد آرا را به خود اختصاص دهند؛ کاری که عبدالعزیز بوتفلیقه ی بیمار در الجزایر انجام داد.
به یقین، سیسی دست کم 82 درصد آرا را به نام خود ثبت می کند تا نشان دهد از بوتفلیقه چیزی کم ندارد. در مورد بشار اسد، شاید بتوان آرای بالای 90 درصد را هم پیش بینی کرد؛ چرا که 2.5 میلیون نفر از آوارگان سوری اکنون در خارج از این کشور به سر می برند. بشار اسد در این انتخابات، تنها 2 رقیب دارد که هر دو از نمایندگان مجلس فعلی سوریه هستند. با این توضیح، واقعا چه کسی می تواند انتظار داشته باشد حکومت خاندان اسد بر سوریه، پس از 44 سال در ماه ژوئن امسال به پایان برسد؟
حقیقت این است که نه سیسی و نه اسد، به دلیل نیاز به حمایت مردمی از طریق انتخابات، وارد کارزار انتخاباتی نشده اند. ارتشبد سابق مصر که به طور رسمی از مقام خود استعفا داده تا نامزد انتخابات ریاست جمهوری شود، نیاز دارد تا از امپراتوری عظیم ارتش مصر در عرصه اقتصاد و سرمایه گذاری های ژنرال های هم قطار خود در بخش های انرژی، کمپانی های تولید کننده آب آشامیدنی داخل بطری، املاک و مستغلات، مجتمع های تجاری و فروشگاه های لوازم خانگی محافظت کند.
به همین دلیل است که سیسی معتقد است کنترل غیرنظامیان بر بودجه ارتش مصر، کار ناپسندی است. و به همین دلیل است که او می خواهد ماده جدیدی به قانون اساسی مصر اضافه شود تا از نظارت نهادهای غیرنظامی بر بودجه ارتش ممانعت به عمل آید.
از سوی دیگر، بشار اسد مایل است تا مذاکرات صلح ژنو - که هدفی به جز ایجاد یک دولت انتقالی در دمشق ندارد- بی نتیجه باقی بماند. اگر او در انتخابات ریاست جمهوری ماه آینده پیروز شود - که در واقع تردیدی در آن نیست- چطور یک دولت انتقالی می تواند ایجاد شود؟ از آنجا که بر اساس قوانین جدید انتخاباتی در سوریه، کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری باید 10 سال پیش از انتخابات را در سوریه زندگی کرده باشند، هیچ یک از منتقدان مقیم خارج بشار اسد نمی توانند قدم به رقابتهای انتخاباتی بگذارند. بنابراین اگر بشار اسد با آرای 90 درصدی فاتح انتخابات اعلام شود، در واقع جایی برای شگفتی و غافلگیری وجود ندارد.
گذشته از این، نیروهای بشار اسد در حال پیروزی در جنگی هستند که گفته می شود تاکنون 150 هزار قربانی داشته است؛ هر چند در همین آمار نیز باید مثل نتیجه انتخابات، تردید داشت. اصولا، ظن و بدگمانی همواره با انتخابات کشورهای عربی عجین بوده است اما تقریبا همیشه می توان نسبت به محبوبیت چهره هایی که قدرت سیاسی و حکومت را از پدر به ارث برده اند، تردید داشت.
میلیونها مصری از سیسی حمایت می کنند؛ همانطور که از کودتای نظامی او علیه محمد مرسی، نخستین رییس جمهور منتخب مصر حمایت کردند. محمد مرسی در انتخابات ریاست جمهوری با کسب 51.7 درصد آرا پیروز شد و این درصد، طبق استانداردها و معیارهای دیکتاتوری، بسیار ناچیز است.
سیسی به طرز موثری توانسته است اخوان المسلمین را در مصر از نفس بیاندازد. فعالیت این سازمان اکنون در مصر ممنوع و نام آن در فهرست "سازمان های تروریستی" گنجانده شده است. در واقع، هم سیسی و هم بشار اسد، همانند جورج بوش، تونی بلر و دیگر چهره های سیاسی تاریخ متاخر ما، ادعا می کنند که علیه "تروریسم" می جنگند.
بنابراین به نظر می رسد خیال پردازی های غربی ما اکنون به کمک رژیم های خاورمیانه آمده است. پس اتفاقی نیست که می بینیم تونی بلر - کسی که هنوز از خطر بنیادگرایی اسلامی غر و لند می کند- حمایت تام خود را از کودتای سیسی و ریاست جمهوری او اعلام کرده است. تونی بلر حتی گفته است که شاید بتوان به اسد اجازه داد تا زمان گذار مصالحه آمیز به سمت یک قانون اساسی جدید، در قدرت باقی بماند. برخورداری از پشتیبانی تونی بلر، شاید برای هر سیاستمداری در دنیا یک عقب نشینی سیاسی خطرناک و بحرانی تلقی شود؛ اما ظاهرا در مناطقی از جهان عرب، شماری از سیاستمداران چنین نظری ندارند.
ما غربی ها نباید نیرنگ های خود را فراموش کنیم. جان کری در حالی الحاق کریمه به روسیه را محکوم می کند که در قبال الحاق بلندی های جولان به اسراییل و تملک این اراضی مسروقه، همواره سکوت کرده است. جان کری اقدام بشار اسد به برگزاری انتخابات در حین جنگ را مضحک و مسخره می خواند اما همین انتخابات را برای اوکراینی که شهرهای شرقی اش کاملا از کنترل دولت خارج شده اند، ضروری می خواند. باراک اباما رییس جمهور آمریکا نیز بعید است که پیروزی سیسی در انتخابات ریاست جمهوری مصر را به او تبریک نگوید و برایش در "هدایت کشور به سمت دموکراسی" آرزوی موفقیت نکند.
سیسی و شاید بشار اسد، اطمینان دارند مادامی که قدرت اسراییل را به چالش نکشند، می توانند از حمایت غرب برخوردار باشند. اصلا شاید یکی از دلایل این که دیپلمات های ما در غرب درباره لزوم استمرار ریاست جمهوری بشار اسد صحبت می کنند، همین باشد. این موضوع که سیسی بدون هیچ مدرک و گواه روشنی سازمان اخوان المسلمین را با "القاعده" و "ترور" مترادف خوانده است، هرگز در غرب به چالش کشیده نشده است.
همچنین هیچ کس از این که دیپلمات های ما به آرامی و بی سر و صدا از بیروت وارد دمشق می شوند - به امید احیای دوستی قدیمی با رژیم بشار اسد- شکایتی ندارد. بد نیست به یاد بیاوریم زمانی نه چندان دور، همین رژیم مظنونان "فعالیت های تروریستی علیه آمریکا" را در زندان نگاه می داشت و مورد بازجویی قرار می داد. همین طور بد نیست به یاد بیاوریم عبدالفتاح سیسی پس از کودتا علیه محمد مرسی در سال گذشته، چه تبریکاتی دریافت کرد. یکی از آنهایی که بلافاصله به سیسی تبریک گفت، همین بشار اسد بود.
80 درصد آرا برای سیسی، و 90 درصد آرا برای بشار اسد؛ پیش بینی ما از نتایج انتخابات مصر و سوریه این است؛ حال باید منتظر ماند و دید نتایج واقعی تا چه حد با پیش بینی ما مطابقت خواهد داشت.
منبع: ایندیپندنت / ترجمه از شفقنا
