رئیس کمیسون قضایی مجلس ششم گفت: فقها باید در مورد جواز شرعی ازدواج سرپرست با فرزندخوانده تجدیدنظر کنند و بر اساس عرف که آن را قبیح می‌داند، فتوا به حرمت این نوع ازدواج دهند.
حجت الاسلام و المسلمسن ناصر قوامی در گفت و گو با جماران، با اشاره به تصویب موضوع ازدواج فرزندخوانده با سرپرست به حکم دادگاه در مجلس شورای اسلامی، اظهار داشت: جای تأسف دارد با وجود مشکلات فراوانی که در کشور وجود دارد و نیازمند تصویب قوانین هستند و نیز به رغم آنکه برخی قوانین جزایی فعلی هم نیازمند حذف هستند، آقایان به فکر این افتاده‌اند که به سرپرست، مجوز ازدواج با فرزندخوانده دهند.
وی افزود: افراد معمولا در سن سی سالگی به بعد وقتی دیدند که قادر به فرزند دار شدن نیستند فرزندی را به سرپرستی می‌گیرند و اینجا باید گفت مردی که بالای سی یا چهل سال سن دارد، چگونه می‌تواند با فردی که مانند فرزندش است و آن فرزندخوانده هم او را به چشم پدر نگاه می‌کند، ازدواج کند؟ طرح این موضوعات چه دردی را دوا می‌کند؟ این مجوز با فلسفه فرزندخواندگی سازگاری ندارد و لذا فکر می کنم این بحث، نهایت بی‌احتیاطی و بی‌فکری مجلس و اتلاف وقت است، زیرا وجهه اخلاقی و عرفی ندارد.
قوامی گفت: ممکن است این کار مانع شرعی نداشته باشد، اما وقتی عرف آن را قبیح می‌داند درست نیست و ممکن است مورد سوء استفاده قرار گرفته و با کشاندن قضیه به دادگاه مجوز آن را گرفت.
وی در مورد بعد فقهی موضوع ازدواج فرزندخوانده با سرپرست، یادآور شد: این کار از نظر فقهی اشکال ندارد، زیرا فرزند اگر دختر باشد بعد از رسیدن به سن قانونی با پدرش نامحرم می‌شود و اگر پسر باشد نسبت به مادرخوانده‌اش نامحرم می‌شود، مگر آنکه به او شیر داده باشد. البته در عصر امروز که حقوق بشر و حقوق کودک مطرح است، فقها باید در این مورد تجدیدنظر کنند و بر اساس عرف که آن را قبیح می‌داند، فتوا به حرمت این نوع ازدواج دهند.
رئیس کمیسیون قضایی مجلس ششم تصریح کرد: افرادی که بچهای را به سرپرستی می‌گیرند حتی در مخلیه‌شان هم خطور نمی‌کند که بحث ازدواج با آن بچه برایشان مطرح شود. بنابراین اصلاً طرح چنین موضوعی هم می‌تواند در خصوص انسان‌های مؤمن و درستکار ایجاد مشکل کند و هم عده‌ای ممکن است از این قانون سوء استفاده کرده، بچهای را به سرپرستی بگیرند و بعد از چند سال با او ازدواج کنند.
وی در مورد پیامدهای روانی این موضوع هم گفت: امکان دارد که از این پس، بچه‌های بی‌سرپرست نسبت به این‌که تحت سرپرستی خانواده‌ای بروند، احساس امنیت نکنند که این مسئله برای دختربچه‌ها بیشتر است و می‌تواند باعث ایجاد توهم و وحشت همیشگی میان آن‌ها شود.
