محمد حسین حسنخانی
پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران - گویند عبدالله بن زبیر در دورانی که خود را خلیفه مسلمین می دانست، چهل نماز جمعه اقامه کرد و در هیچ یک از خطبه های آن از رسول خدا(ص) نام نبرد و بر او صلوات نفرستاد، از او در این باره پرسیدند؛ جواب داد که « چرا که او اهل بیت بدی دارد و اگر از خود او نام ببرم در حقیقت آنها را بزرگ داشته ام. »
سزاوار است متن تاریخی این واقعه را از کتاب الصوارم المهرقه تالیف قاضی نورا الله شوشتری صفحه 97 مرور نمائیم: « و کان مصرا علی عداوة اهل البیت (علیهم السلام) حتی ذکر فی کتاب کشف الغمة و غیره انه فی ایام امارته کان یخطب و لایصلی علی النبی صلی الله علیه و آله، فقیل له فی ذلک؟ فقال:ان له اهیل سوء اذا اذکرته اشروا و شمخوا بانوفهم.»1
داستان جسارت و توهین گروهی اندک در حرم و حریم امام(س) در 14 خرداد، اگرچه با آنچه در صدر اسلام واقع گشت تفاوت بسیار دارد. چرا که از یک سو مراجع عظام تقلید و رهبری معظم انقلاب، خلف شایسته امام، اکنون در میان جامعه ما هستند و از سوی دیگر ملت غیور ایران با درسی که از تاریخ اهل بیت گرفته است و این ایام به بهترین نحو آن را ابراز نمود، هرگز تکرار تاریخ را اجازه نخواهد داد، اما هشدار تاریخ همیشه باید نصب العین هر جوینده ای باشد.
این راه که کوته فکران می پیمایند و هراس از اهل بیت خمینی کبیر را در رفتار و گفتار خویش نمایان می سازند، اگر با دست توانمندی که بحمدا...امروز در آستین امت اسلامی است و با زبان شیوایی که در دهان مراجع عظام و حافظان شریعت است و با رفتار حکیمانه ای که از حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب مشاهده کردیم، مواجه نمی شد و یا در آینده مواجه نشود، بدون تردید روزی خواهد آمد که گروهی نام خمینی را هم به سبب اهل بیت گرانقدر او از زبان بیاندازند. هر چند که باز باید به کوته بینی آنان خندید که روز 14 خرداد تنها سند رسوایی خود را امضاء کردند و امروز بیش از همه خود از این عمل ننگین خود شرمسارند.
حال این نکته ای که از تاریخ ذکر شد آیا بهترین گواه برای آن نیست که بدانیم چرا مراجع عظام تقلید که حافظان راستین شریعت و حقیقت هستند، در برابر این جمع اندک چنین خروشیدند؟
والسلام
حوزه علمیه قم - محمد حسین حسن خانی
26 خرداد 1389
3 رجب 1431
_____________________________________________________
1- هم چنین نگاه کنید:کشف الغمه اربلی ج1 ص 45 ،شرح ابن ابی الحدید بر نهج البلاغه ج4 ص 64
