جی پلاس؛

کارگاه های کوزه گری عجیب در انگلستان یک جاذبه گردشگری + تصاویر

فن و فوت کوزه گری قرن ها در دست چینی ها بود اما در قرن هجدهم این روند دچار دگرگونی شد و اروپا توانست کارگاه های زیادی تاسیس کند و یکی از این مراکز تولید سرامیک و چینی در استافورد شایر بریتانیا واقع شده است.

لینک کوتاه کپی شد

به گزارش خبرنگار سرویس سبک زندگی جی پلاس؛ پلنتیت نوشت: هنر کوزه و کوزه گری قرن هاست که در بین مردم جا افتاده و شناخته شده است اما اولین ظرف چینی که به معنای واقعی زیبا بود در سال ۲۰۶ قبل از میلاد مسیح در کشور چین و در زمان فرمانروایی هان ساخته شده است.

چینی ها هزاران سال راه و روش ساختن ظروف چینی را مانند رازی در دل خود نگه داشته بودند و همچنان ظرف و ظروف زیبای خود را به کشورهای اروپایی صادر می کردند تا اینکه  تاسیس یک کارخانه در شهر درسدن  آلمان  در قرن هجدهم میلادی انقلاب عظیمی در این صنعت به وجود آورد.

چند سال بیشتر طول نکشید که آوازه ی این کارخانه در شهرهای دیگر آلمان هم به پا ساخت و در مناطقی مثل باواریا، ناپل و چند جای دیگر هم کارخانه ها ساخته شدند و در بریتانیا هم استافورد شایر به مرکز تولید سرامیک تبدیل شد.

صنعت کوزه گری استافورد شایر در شش شهر متمرکز شد که این شش شهر عبارت بودند از تتوسنتال، بورسلم، هانلی، استوک، فنتون  لانگتون و جالب است بدانید که بسیاری از خلاقیت ها و نوآوری ها که در صنعت کوزه گری تا به امروز در این منطقه رخ داده است.

 منطقه وست میدلند بهترین جا برای گسترش این صنعت بود و برای توسعه آن بسیار مناسب، چرا که خاک رس در آن به راحتی پیدا می شد و به مقدار فراوان هم وجود داشت . البته که زغال که برای آتش زدن کوره ها مورد نیاز بود در آن به راحتی پیدا می شود. ساخت کانال مرسی در سال ۱۷۷۷ هم که در شرق میدلند ساخته شد به گسترش این صنعت در آن منطقه کمک زیادی کرد چون از طریق این کانال، کوزه گر ها می توانستند دیگر به راحتی خاک رس سفید چینی را وارد کشور کنند و در کوزه خانه های خود که در قرن نوزدهم میلادی بسیار مشهور شدند، مورد استفاده قرار بدهند.

سفالگرهای استافورد شایر تصمیم گرفتند تا کارگاه های سفالگری شان را به شکل جدید و جالبی درست کنند آن ها، سازه هایی را درست کردند که انتهای این سازه ها درست مثل شیشه و بطری بود و هر چه که به سمت بالا می رفت، باریک تر می شد به طوری که دودکش این سازه ها یک مخروط کامل بود. در یک مدت خیلی کوتاه ساخت این کارگاه ها بیشتر و بیشتر شد تا این که حدود ۴۰۰۰ عدد از آن ها در ۶ شهر ساخته شد  و در دهه ی ۱۹۵۰  تعداد آن ها به ۲۰۰۰ عدد رسید.

دلیل این که کارگاه های سفال در استافورد شایر به این شکل ساخته شدند این بود که این فضای بطری مانند در واقع از کوزه های داخل کارگاه در برابر آب و هوا محافظت می کرد و داخل این فضا هم هزاران دیگ مخصوص وجود داشت که در آتش قرار داده شده بودند و برای این بود که در زمانی که سفال ها ساخته شدند، آن ها را در معرض حرارت آتش قرار بدهند تا گل آنها کاملا خشک بشود. البته شاید فکر کنید استفاده از زغال برای روشن نگه داشتن کوزه ها در فضای بسته باعث می شود تا خاکستر این زغال ها روی محصولات بنشیند اما آن های برای این که محصولاتشان را از خاکستر زغال در امان نگه دارند، آنها را به صورت عمودی در جعبه هایی قرار می دادند و بعد به داخل آتش می فرستادند.

سفالگری و کار کردن در این کوزه ها واقعا کار مشکلی است و یکی از سخت ترین کارها دراین شغل کاری است که فرد باید این محصولات را از داخل کوره ها به بیرون بیاورند. بعد از این که محصولات به بیرون آورده می شوند، به آن ها ۴۸ ساعت زمان داده می شود که کاملا سرد شوند اما گاهی هم افرادی که در واقع صاحب کارخانه هستند محصولاتشان را فورا می خواهند و در نتیجه کارکناشان را مجبور می کنند تا وارد کوره شوند! آن هم در حالی که این محصولات هنوز به داغی آتش هستند و از فرط داغی کاملا قرمزند.  در این شرایط، این افراد  مجبورند تا لباس های بسیار ضخیمی که از ۵ لایه تشکیل شده است به تن کنند و بعد هم پارچه ای خیس را طوری روی سرشان قرار بدهند تا وقتی وارد کوره می شوند از خودشان محافظت کنند.

هر کدام از کارگاه های سفال در استافورد شایر به حجم عظیمی از زغال سنگ برابر ۱۴ تن نیاز دارند و بیشتر نیمی از گرمای تولید شده توسط این کوره ها هم به بالای دودکش های مخروطی شکل می رود و به این دلیل در بالای این سازه ها گرمای بیشتری وجود دارد.

تصورش را بکنید که این حجم از زغال سنگ آن هم فقط برای یک کوره چه دودی تولید می کند و بدتر اینکه تمام این دود به وسیله دودکش ها به بیرون منتقل می شود و بعد از بیرون آمدن از آن ها در فضای خیابان ها و شهر می پیچد و درست مثل مه سیاه رنگ، شهر را در دود غلیظ و مضری فرو می برد.

در شهر لانگتون  که تعداد این سازه های بطری مانند بسیار بسیار بیشتر است، مردمی که در آن زندگی می کنند جمله ی غم انگیزی می گویند، آنها می گویند: روزی که شما بتوانید آن سر جاده را ببینید، روز خوبی در لانگتون است.

دود غلیظی که از  کارگاه های سفال در استافورد شایر خارج می شود  هم باعث می شود تا حتی نتوانید دستتان را در کنار بدنتان ببینید! اما دهه ی۱۹۶۰ پایانی برای این کارگاه ها بود چرا که مسئله ی آلودگی هوا مورد توجه بیشتری از طرف دولت قرار گرفت و صنعت هم استفاده از زغال سنگ را به طور کلی متوقف کرد  این کارگاه ها حالا جزیی از تاریخ شده اند و به عنوان جاذبه گردشگری شناخته می شوند، جاذبه هایی جالب که مردم زیادی به خاطر دیدنشان سفر می کنند.

staffordshire-bottle-ovens-102

staffordshire-bottle-ovens-26

staffordshire-bottle-ovens-56

 

staffordshire-bottle-ovens-89

staffordshire-bottle-ovens-49

staffordshire-bottle-ovens-66

staffordshire-bottle-ovens-112

staffordshire-potteries-22

 

staffordshire-potteries-32

دیدگاه تان را بنویسید